Παρακολούθησα μία σχετική παρουσίαση πριν κανά δίμηνο, αναφορικά με το DAIDALOS project - συν ένα ακόμη που δεν είχε τόσο fancy όνομα, γι'αυτό με διαφεύγει - που μπλέκει academia με industry.
*Αν* ποτέ αποφασίσουν να λανσάρουν τέτοιου είδους υπηρεσίες οι τηλεπικοινωνιακοί κολοσσοί, έχει να γίνει Ο χαμός (α) με τις χρεώσεις και (βου) με το security layer.
Αλλά προτού φτάσουνε εκεί, πρέπει πρώτα οι ερευνητές (από τα δύο στρατόπεδα) να χύσουν θάλασσες παρα-περί-πλοκου ιδρώτα, προκειμένου να επιτύχουν user-friendly επίπεδα διαφάνειας ως προς τη χρήση & αυτοματοποίησης ως προς τη λειτουργία & το set-άρισμα των υπηρεσιών αυτών.
Χμμ... αυτά τα πράγματα θα αργήσουν να εφαρμοσθούν σε μεγάλη κλίμακα.
Για την Kista όμως, όπου έχουν μαζευτεί γραφεία από κάθε IT εταιρία που σέβεται τον εαυτό της, κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Το κόστος δεν υπολογίζεται, γιατί ο σημαντικότερος όγκος των χρηστών στην περιοχή θα είναι corporate suits, άρα... πληρώνει το λογιστήριο της εταιρίας. Το security layer είναι άλλη, μεγάλη και πονεμένη ιστορία...
Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα user-friendliness. Ένας μέσος φοιτητής του HCI (που έχουμε αρκετούς εδώ) μπορεί να σχεδιάσει τα απαραίτητα στο πιτς φιτίλι. Γενικά, δεν νομίζω ότι απαιτείται κάτι παραπάνω από μια συνηθισμένη εφαρμογή. Το όλο πρόβλημα είναι στην υποδομή.
Το κομμάτι του configuration/operation δεν είναι ποτέ user-friendly. Τόσα λεφτά θα πάρει το admin team που θα τα στήσει και θα τα τρέχει, ας παιδευτεί και λίγο - με λίγα λόγια, σκάβε εργάτη.
'Περπατώ περπατώ εις το δρόμο, έχοντας mobile phone εις την τσέπη και όταν περνώ έξω από ένα Μαλλιάρη (location matters), λαμβάνω στο κινητό φιρμάνι (connection matters) με τις τελευταίες του προσφορές στα βιβλία (my favourites matter). Έτσι αν δω κάτι ενδιαφέρον, αφού είμαι εκεί κοντά, πάω και το αγοράζω επί τόπου'.
Η ιδέα είναι τρέλα για τους μαρκετίστες, οι academic researchers θέλουν fundings γι'αυτό τη σκαρφίστηκαν, ο end-user θα χάσει το μπούσουλα με το ποιός πληρώνει τί και γιατί. Πρόσεξε στο σενάριο, χρηματοδότες τύπου vodavirgin, θεωρούν δεδομένο ότι η παροχή της εν λόγω υπηρεσίας τούς *ανήκει*. Τουτέστιν, είναι καψουλοποιημένη (!) στο δίκτυο τoυς και για να κάνεις subscribe πρέπει να είσαι ένας από τους πελάτες της.
Τώρα, εάν εκεί που βρίσκεται ο Μαλλιάρης δεν έχει σήμα η vο, έχει όμως η vi, κι εσύ ως vo-user έχεις κάνει subscribe να μαθαίνεις νέα του Μαλλιάρη, μία λύση για να τα παραλάβεις είναι: 'η vo σου στέλνει τα νέα μέσω του δικτύου της vi, ήτοι χρησιμοποιώντας για λίγο ως access point το κινητό κάποιου vi-user που τυχαίνει να βρίσκεται κοντά σου && ο οποίος έχει συμφωνήσει με τη vi να υπενοικιάζεται η σύνδεσή του σε άλλους όποτε και αν χρειαστεί.'
Τώρα τι σόι terms and conditions, license agreements, copyrights και 'γω δεν ξέρω τι άλλα legal documents χρειάζονται προκειμένου να υλοποιηθούν τέτοιου είδους ιδέες για το ευρύ καταναλωτικό κοινό, ο αλλάχ κι η ψυχή τους. Επίσης, τι σόι ubiquitous/pervasive πρωτόκολλα, frameworks και λαγοί με πετραχήλια μπορούν να κάνουν τα σενάρια αυτά πραγματικότητα, ομοίως ο αλλάχ κι η ψυχή τους.
Όσο πιο κλειστό είναι το περιβάλλον όπου κινούνται οι οποιεσδήποτε υπηρεσίες, τόσο πιο ελεγχόμενο κ "απλό" είναι το όλο σύστημα διαχείρισης κ λειτουργίας τους. Όταν υπάρχουν σχέδια για να περάσουν οι υπηρεσίες αυτές όμως σε πιο ανοιχτές πλατφόρμες, η πολυπλοκότητα του προβλήματος χτυπάει κόκκινο (άσε που νομίζω πως ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος είναι πάντοτε η μαρμίτα από πλευράς industry. Συμφέρει; Αν ναι πώς μπορεί να μεγιστοποιηθεί το κέρδος;).
4 σχόλια:
Παρακολούθησα μία σχετική παρουσίαση πριν κανά δίμηνο, αναφορικά με το DAIDALOS project - συν ένα ακόμη που δεν είχε τόσο fancy όνομα, γι'αυτό με διαφεύγει - που μπλέκει academia με industry.
*Αν* ποτέ αποφασίσουν να λανσάρουν τέτοιου είδους υπηρεσίες οι τηλεπικοινωνιακοί κολοσσοί, έχει να γίνει Ο χαμός (α) με τις χρεώσεις και (βου) με το security layer.
Αλλά προτού φτάσουνε εκεί, πρέπει πρώτα οι ερευνητές (από τα δύο στρατόπεδα) να χύσουν θάλασσες παρα-περί-πλοκου ιδρώτα, προκειμένου να επιτύχουν user-friendly επίπεδα διαφάνειας ως προς τη χρήση & αυτοματοποίησης ως προς τη λειτουργία & το set-άρισμα των υπηρεσιών αυτών.
Εν ολίγοις, χαιρέτα μου τον πλάτανο!
Χμμ... αυτά τα πράγματα θα αργήσουν να εφαρμοσθούν σε μεγάλη κλίμακα.
Για την Kista όμως, όπου έχουν μαζευτεί γραφεία από κάθε IT εταιρία που σέβεται τον εαυτό της, κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Το κόστος δεν υπολογίζεται, γιατί ο σημαντικότερος όγκος των χρηστών στην περιοχή θα είναι corporate suits, άρα... πληρώνει το λογιστήριο της εταιρίας. Το security layer είναι άλλη, μεγάλη και πονεμένη ιστορία...
Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα user-friendliness. Ένας μέσος φοιτητής του HCI (που έχουμε αρκετούς εδώ) μπορεί να σχεδιάσει τα απαραίτητα στο πιτς φιτίλι. Γενικά, δεν νομίζω ότι απαιτείται κάτι παραπάνω από μια συνηθισμένη εφαρμογή. Το όλο πρόβλημα είναι στην υποδομή.
Το κομμάτι του configuration/operation δεν είναι ποτέ user-friendly. Τόσα λεφτά θα πάρει το admin team που θα τα στήσει και θα τα τρέχει, ας παιδευτεί και λίγο - με λίγα λόγια, σκάβε εργάτη.
Τα προτεινόμενα σενάρια ήταν του στυλ:
'Περπατώ περπατώ εις το δρόμο, έχοντας mobile phone εις την τσέπη και όταν περνώ έξω από ένα Μαλλιάρη (location matters), λαμβάνω στο κινητό φιρμάνι (connection matters) με τις τελευταίες του προσφορές στα βιβλία (my favourites matter). Έτσι αν δω κάτι ενδιαφέρον, αφού είμαι εκεί κοντά, πάω και το αγοράζω επί τόπου'.
Η ιδέα είναι τρέλα για τους μαρκετίστες, οι academic researchers θέλουν fundings γι'αυτό τη σκαρφίστηκαν, ο end-user θα χάσει το μπούσουλα με το ποιός πληρώνει τί και γιατί. Πρόσεξε στο σενάριο, χρηματοδότες τύπου vodavirgin, θεωρούν δεδομένο ότι η παροχή της εν λόγω υπηρεσίας τούς *ανήκει*. Τουτέστιν, είναι καψουλοποιημένη (!) στο δίκτυο τoυς και για να κάνεις subscribe πρέπει να είσαι ένας από τους πελάτες της.
Τώρα, εάν εκεί που βρίσκεται ο Μαλλιάρης δεν έχει σήμα η vο, έχει όμως η vi, κι εσύ ως vo-user έχεις κάνει subscribe να μαθαίνεις νέα του Μαλλιάρη, μία λύση για να τα παραλάβεις είναι: 'η vo σου στέλνει τα νέα μέσω του δικτύου της vi, ήτοι χρησιμοποιώντας για λίγο ως access point το κινητό κάποιου vi-user που τυχαίνει να βρίσκεται κοντά σου && ο οποίος έχει συμφωνήσει με τη vi να υπενοικιάζεται η σύνδεσή του σε άλλους όποτε και αν χρειαστεί.'
Τώρα τι σόι terms and conditions, license agreements, copyrights και 'γω δεν ξέρω τι άλλα legal documents χρειάζονται προκειμένου να υλοποιηθούν τέτοιου είδους ιδέες για το ευρύ καταναλωτικό κοινό, ο αλλάχ κι η ψυχή τους. Επίσης, τι σόι ubiquitous/pervasive πρωτόκολλα, frameworks και λαγοί με πετραχήλια μπορούν να κάνουν τα σενάρια αυτά πραγματικότητα, ομοίως ο αλλάχ κι η ψυχή τους.
Όσο πιο κλειστό είναι το περιβάλλον όπου κινούνται οι οποιεσδήποτε υπηρεσίες, τόσο πιο ελεγχόμενο κ "απλό" είναι το όλο σύστημα διαχείρισης κ λειτουργίας τους. Όταν υπάρχουν σχέδια για να περάσουν οι υπηρεσίες αυτές όμως σε πιο ανοιχτές πλατφόρμες, η πολυπλοκότητα του προβλήματος χτυπάει κόκκινο (άσε που νομίζω πως ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος είναι πάντοτε η μαρμίτα από πλευράς industry. Συμφέρει; Αν ναι πώς μπορεί να μεγιστοποιηθεί το κέρδος;).
Σόρρυ για το σεντόνι, μ'έπιασε γραπτοδιάρροια.
Respect!
Πάντως, το μοντέλο που αναφέρεις παίζει ήδη με bluetooth - όχι με subscriptions αλλά με... spam messages μέσω BT...
Το μοντέλο της Appear που έπαιξε στην Kista ήταν καράκλειστο, με proprietary software (σε .net κιόλας πανάθεμά τους).
Δημοσίευση σχολίου