Το γιαπί

- Έλα, λίγο πιο ζωηρά, πως θα χτίσουμε κορμί με αυτόν τον ρυθμό;
Κοιτάζω τον γυμναστή, κοιτάζω τον σκεμπέ μου, ξανακοιτάζω τον γυμναστή.
- Εγώ για κατεδάφιση ήρθα, όχι για χτίσιμο...

Γυμναστήριο. Μεγάλη ιστορία. Μαζευόμαστε όλοι οι έχοντες γυμνασμένες κάτω γνάθους (και μεγάλο, ενιαίο, σφιχτό κοιλιακό) με την ψευδαίσθηση ότι μερικές ώρες την βδομάδα φτάνουν για να μετατραπεί το τριαξονικό σε Ferrari.

Ψυχάκηδες υπάρχουν πολλοί εκεί μέσα. Συνήθως γελάω μαζί τους, αλλά ένας συγκεκριμένος με εκνευρίζει. Μια πιθαμή άνθρωπος, εμφανίζεται με το αμάνικο το φανέλακι για να φαίνεται η γράμμωση και γαντάκι με κομμένα δάχτυλα, μην γλιστρήσει και κανένα βαράκι. Πιάνει τα όργανα, και σε κάθε επανάληψη φωνάζει σφιγμένος "ΕΕΕΕεεενα. Δυυυυυο. Τριιιιιια."

Αισθάνομαι πολύ έξυπνος που ξέρω να μετράω από μέσα μου :Ρ

Εγώ από την άλλη, υποθέτω ότι εκνευρίζω όλους τους υπόλοιπους με τις ρυθμίσεις που κάνω στα μηχανήματα. Δεν είναι τίποτα σημαντικό, κατεβάζω το κάθισμα από το 5 που το έχουν όλοι , στο 10. Συγγνώμη κυρίες και κύριοι, τι να κάνω, έχω μερικά κυβικά παραπάνω, δεν χωράω, λυπηθείτε με.

Τώρα που γυμναστήκαμε, μήπως να πάμε και για κανένα κοντοσούβλι;