Τρίτη, Ιουλίου 29, 2008

Ξεκοίλιασμα του macbook


Η έλευση της 802.11n wifi κάρτας που αγόρασα από το ebay ήταν η ευκαιρία για άνοιγμα του Macbook. Ευτυχώς το iFixIt έχει έναν λεπτομερέστατο οδηγό για εμάς που δεν πιάνουν τόσο τα χέρια μας.

Ο ασθενής επάνω στο τραπέζι:


Το άνοιγμα του Macbook απαιτεί το ξεβίδωμα 20 βιδών και βιδακίων (+2 για την ασύρματη κάρτα):


Τελικά η εγχείρηση πήγε καλά. Η κάρτα δούλεψε με την πρώτη, αλλά όχι όσο καλά περίμενα. Το iperf έβγαλε ελαφρώς χειρότερα αποτελέσματα σε σύνδεση με ένα 802.11g Linksys wireless router, απ'ότι με την προηγούμενη. Τίποτα τραγικό, αλλά είχα την εντύπωση ότι δυσκολεύεται απειροελάχιστα περισσότερο να συνδεθεί στον router. Παρόλο που το chipset της νέας κάρτας εξακολουθεί να είναι Atheros, υποψιάζομαι ότι δεν υποστηρίζεται πλήρως ακόμα από το Leopard (ή την δικιά μου εγκατάσταση του Leopard).

Το κακό είναι ότι μην έχοντας ένα 802.11n router να συνδεθώ, δεν μπορώ να δοκιμάσω πως τα πάει με το εν λόγω πρωτόκολλο. Προς το παρόν, ξαναέβαλα την παλιά ώστε να είμαι σίγουρος ότι θα δουλεύει καλά και θα αφήσω τα πειράματα με την καινούρια...

Δευτέρα, Ιουλίου 28, 2008

Ποιό είναι το πραγματικό κόστος του iPhone;

Η ψυχή σου.

I can has iPhone now?

Μη με κοιτάτε στραβά. Μερικοί από σας πλήρωσαν τα ίδια σε Microsoft και Nokia. Windows bitches, Nokia fanboys... απ'όλα έχει ο μπαχτσές... Τώρα, αν έχετε την εντύπωση ότι το κάλυμα της "αντικειμενικότητας" είναι αρκετό για να κρυφτείτε, πλανάσθε πλάνην οικτρά.

Mεταξύ βλαμμένων ειλικρίνεια. Τα μεγάλα καψίματα συναντώνται. Eίδε ο fanboy την γενιά του και αναγάλιασε η καρδιά του. Bitch bitch's μάτι βγάζει; (ατυχές παράδειγμα, αγνοήστε το τελευταίο)

Σας αναγνωρίζουμε. Βρωμάτε όσο και εμείς. Ποιόν προσπαθείτε να κοροϊδέψετε ρε; :D

Όχι τίποτα άλλο, αλλά σιγά-σιγά εξαφανίζονται και τα καλά flame wars.

ΥΓ: μμμμ, μπορούμε να το χοντρύνουμε λίγο. Ζήτω οι κραγμένες! Κάτω οι κρυφές! :P

Κυριακή, Ιουλίου 27, 2008

500 posts επιτυχίες

Κατά το "30 χρόνια επιτυχίες". Και μη χειρότερα...

Αγαπητοί αναγνώσται, καλό κουράγιο για τα επόμενα 500 :D

Παρασκευή, Ιουλίου 25, 2008

It's not the megapixels that count...

...it's the size of the sensor.

Είναι γνωστό (σε όσους τους ενδιαφέρει δηλαδή) ότι το πλήθος των megapixels μιας φωτογραφικής είναι δευτερεύων (τριτεύων, τεταρτεύων, και βάλε) παράγοντας όσον αφορά την ποιότητα μιας φωτογραφίας. Πολύ μεγαλύτερο ρόλο παίζει ο αισθητήρας της μηχανής και συγκεκριμένα οι διαστάσεις του. Κανόνας: όσο μεγαλύτερος ο αισθητήρας, τόσο περισσότερο φως συλλέγεται, τόσο καθαρότερες βγαίνουν οι φωτογραφίες.

Για αυτό χάρηκα πάρα πολύ όταν διάβασα το post του David Pogue για την καινούρια φωτογραφική της Sigma, την DP1. Η εν λόγω μηχανή είναι η πρώτη compact digicam με αισθητήρα μεγέθος ανάλογου με αυτούς που υπάρχουν στις DSLR. Η διαγώνιος του αισθητήρα είναι 1 ίντσα, την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των μηχανών της κατηγορίας χρησιμοποιούν αισθητήρες 1/2.5". Αποτέλεσμα: οι φωτογραφίες είναι εφάμιλλες μιας entry-level DSLR. Για την ακρίβεια, χρησιμοποιήθηκε η λέξη "spectacular" για την περιγραφή τους.

Θέλετε Megapixels; Η μέγιστη ανάλυση είναι 2640 x 1760, δηλαδής ........... 4.6 MP.

Ξέρω μερικούς-μερικούς *γκουχΓιάννηγκουχ* που τους πέφτει η πίεση όταν ακούνε μικρά megapixels. Για αυτό... 4.6MP :-P

Φυσικά, ένας τεράστιος αισθητήρας σε compact μηχανή έχει επιπτώσεις. Πρώτον, η DP1 -λέει ο David- είναι μάπα καθώς έχει άπειρα κουσούρια (π.χ. δεν έχει zoom!). Δεύτερον, κάνει $700. Τρίτον, αποτελεί κόκκινο πανί για τις εταιρίες: αν αρχίσουν να βάζουν μεγάλους αισθητήρες στις compact, πώς θα πουλήσουν τις DSLR;

Δεν έχει όμως απολύτως καμία σημασία. Καλά, έχει, γιατί δεν θα την πάρει κανένας. Είναι όμως η πρώτη του είδους της και εφόσον υπάρξει ενδιαφέρον, θα βελτιωθεί. Που να δείτε πως ήταν οι πρώτες ψηφιακές φωτογραφικές όταν εμφανίστηκαν... Το θέμα είναι να υπάρξει ενδιαφέρον. Ο ανταγωνισμός θα λύσει τα μηχανικά/σχεδιαστικά θέματα που προκύπτουν από τον μικρό διαθέσιμο χώρο εντός των compact και φυσικά θα μειώσει τις τιμές. Άσε που οι DSLR, για να δικαιολογήσουν το αυξημένο κόστος (και να συνεχίσουν να παραμένουν διακαής πόθος) θα πρέπει να αυξήσουν τις δικές τους δυνατότητες και να κάνουν ζογκλερικά. Ενδεχομένως, να αρχίσει να αυξάνεται και εκεί το μέγεθος του αισθητήρα. Το μέλλον πάντως προμηνύεται ανθηρό. Πάλι λεφτά θα δώσουμε :D

Πέμπτη, Ιουλίου 24, 2008

My favourite webcomics

Let's share a bit...

  • UserFriendly.org : the heroes work for an ISP, you know, developers, tech support, marketing. 'nuff said. My favourite by far! Start reading from the start, so that you can get some runninng gags. Dust Puppy rulez!
  • PvP : everyday life in a magazine covering video games. Even more running gags and inside jokes.
  • Joy of Tech : although Mac-focused, has a unique realistic approach, not afraid to spank the fanboy culture. Highly recommended!
  • Nodwick : Parody of table RPGs! The adventure group's all-carrying henchman is the main character. How do you disarm a fireball-throwing trap? Toss in the henchman!
  • XKCD : A favourite over at digg.com. Sometimes TOO geeky, but damn clever humour.
  • Piled Higher and Deeper = PHD Comics : Post-graduate students. It makes me feel awkward when I notice the similarities with my academic life...
  • Indexed : diagrams are fun! Amazingly original form of comic art.
  • Penny Arcade : crude, teen gamer humour.
  • Dueling Analogs : another webcomic focusing on video games. Slightly cleaner humour.
  • Calvin and Hobbes : the imaginary tiger-friend awakens the child inside me.
  • Garfield : no need for introduction. Me likes food.
  • Snoopy : aaaahhh... come on... you know this one...
**UPDATE**

How did I ever manage to forget the completely surreal (and unpronounceable by mere mortals) Wulffmorgenthaler? Freaky humour by the truckload. Highly recommended!

Τρίτη, Ιουλίου 22, 2008

Καλή εποχή να είσαι φοιτητής

Σκεφτόμουν πόσο πιο ... χμμμ όχι εύκολο, αλλά "ωραίο", "καλό", είναι να είσαι φοιτητής τα τελευταία 2-3 χρόνια.

Οι DSL συνδέσεις έχουν γίνει ο κανόνας πια, κανένας δεν κάθεται να ασχολείται με dialup. Φοιτητικές εκπτώσεις ακόμα και σε mobile broadband, για να είσαι συνδεμένος παντού και πάντα.

Όσοι είστε φοιτητές, εκμεταλλευτείτε το. Το internet είναι γεμάτο πληροφορίες και εμπειρίες άλλων που μπορούν να επεκτείνουν τρομερά την μόρφωση σας. Είναι τουλάχιστον κακή επιλογή το να βασιστείτε σε ότι περιέχουν τα βιβλία της σχολής.

Εκμεταλλευτείτε τα online εργαλεία μάθησης. Σιγά-σιγά οι σχολές αποκτούν e-class πλατφόρμες - μην τις φοβάστε, μπείτε μέσα, θα σας βοηθήσουν - βοηθάνε και τον καθηγητή να οργανώσει την διδασκαλία του, την παροχή υλικού και feedback στους μαθητές.

Η Wikipedia αποτελεί εξαιρετικό σημείο αναφοράς - δεν είναι πάντα σωστή ή πλήρης, αλλά είναι σίγουρα ένα πολύ καλό σημείο για να πάρετε μια πρώτη ιδέα. Η ορθότητα της και η ποιότητα της (τουλάχιστον στα IT θέματα που με αφορούν και έχω ασχοληθεί) τείνει να γίνει εφάμιλλη με αυτές των εμπορικών εγκυκλοπαιδειών - πολλοί καθηγητές την χρησιμοποιούν πλέον για reference και την δέχονται σαν reference σε εργασίες μαθητών.

Σε αντιπαράθεση... η δικιά μου φοιτητική (προπτυχιακή) ζωή έπεσε κατά μεγάλο μέρος στην εποχή της χρονοχρέωσης του dialup, λίγο πριν γίνουν "mainstream" οι συνδέσεις DSL. Και μάλιστα με σύνδεση του TEI που είχε περιορισμό τις 15 ώρες dialup την εβδομάδα. Αν αφαιρέσεις τις ώρες που χρειάζεσαι για προθέρμανση (λίγο ICQ -τότε-, λίγο IRC, κάτσε να δούμε κανά mail, περίμενε να φορτώσει το in.gr να δούμε κανά νέο), οι 15 ώρες έφευγαν στο φτερό, ακόμα κι είχες το "υπεργρήγορο" ISDN. Και μπορεί να ήμουν από τους τυχερούς που έβαλαν σχετικά νωρίς DSL, αλλά από την στιγμή που ήμουν από τους λίγους, σήμαινε ότι δεν υπήρχε διαθέσιμη υποδομή. Ποιος ο λόγος να σηκώσεις μία πλατφόρμα e-class όταν οι φοιτητές που θα μπορούν να το χρησιμοποιούν πραγματικά είναι 2-3; Στο ίδιο μήκος κύματος, ποιος καθηγητής θα σου έλεγε ότι είναι οκ η Wikipedia; Οι μισοί δεν την ήξεραν καν...

Καμία σύγκριση με το σήμερα. Η μελέτη γίνεται πάντα αγκαζέ με μια σταθερή σύνδεση στο Internet. Συνήθως, όταν διαβάζω, έχω ανοιχτά την Wikipedia, ένα online λεξικό (για τις δύσκολες ώρες), μερικά RFCs για cross-reference, κάποια δείγματα κώδικα που έχω βρει online και instant messaging για απορίες και συνεργασία ;)

Α ναι... Το internet κάνει επίσης ευκολότερες τις ομαδικές εργασίες. Skype και IM κάνουν πιο εύκολα τα πράγματα, ακόμα κι αν είστε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.

Φυσικά... πρέπει να έχεις και όρεξη για μελέτη ώστε να τα εκμεταλλευτείς όλα αυτά... Άμα βαριέσαι, χέσ' το...

Δευτέρα, Ιουλίου 21, 2008

Χορηγός über alles

Το φυσάνε και δεν κρυώνει οι 63.000 κάτοικοι της σουηδικής πόλης Borås. Υπό κανονικές συνθήκες, εκεί θα διοργάνωνε η UEFA το επόμενο Under 21 πανευρωπαϊκό, αλλά το χέρι του παλιάτσου είναι μακρύ...

Τα McDonalds με την μασκότ-καραγκιόζη πιέζουν την UEFA για αποκλειστικότητα στο... fast food, και ζητούν να κλείσουν προσωρινά (για την διάρκεια της διοργάνωσης) τα τοπικά υποκαταστήματα των ΜΑΧ, της μεγαλύτερης σουηδικής αλυσίδας burgerάδικων (σουηδικά Goody's, if you must). Τα MAX φυσικά δεν συμφωνούν με την απόφαση και αντιδρούν, έχοντας μάλιστα και την υποστήριξη του κόσμου, καθώς ένα τοπικό δημοψήφισμα έδειξε 93% ΟΧΙ στο κλείσιμο των MAX.

Παρά τις συμβιβαστικές λύσεις που προτείνουν οι εκπρόσωποι της MAX, η UEFA (δηλαδή τα McDonalds) είναι αδιάλλακτη και η μικρή πόλη κινδυνεύει να χάσει την διοργάνωση, καθώς οι ιθύνονες ήδη σκέφτονται για μετακόμιση προς άλλη πόλη της Σουηδίας - κατά προτίμηση μία που να'ναι πιο φιλική προς τα σαβουροburgers.

[Source: The Local.se]

Σκέψου τώρα να έπαιρνε μια τέτοια διοργάνωση ο Βόλος με τον όρο να πρέπει να κλείσει όλα τα τσιπουράδικα στο λιμάνι... Δεν θα το πω ξεφτίλα, αλλά θα το πω ξεπούλημα. Πόσα λεφτά έχουν δώσει τελικά τα McDonalds για να ελέγχουν την τουριστική ανάπτυξη μιας ολόκληρης πόλης; Γιατί μη μου πείτε ότι δεν θα χάσει το Borås αν πάει αλλού η διοργάνωση...

Παρασκευή, Ιουλίου 18, 2008

The Dark Knight

Όταν έβγαινε ο Ledger στην οθόνη, έσβηνε τους πάντες.

Must see.

iPhone Apps I'm waiting for...

It's very probable that some of these apps will already be implemented by the time I finish this post, but let me give it a shot anyway...
  • Direct podcast download on the device. Why not? We already can download/buy apps and music without connecting the iPhone to a computer. Adding podcast support should be easy. Or that's what I want to believe...
  • SIP-compatible VoIP. I'm pretty sure that Gizmo5 (formerly known as Gizmo Project) will pop up really soon. Skype is good, SIP compatibility is better.
  • SSH client. Running in the background with port-forwarding support (= tunneling) would be a delight.
  • iChat. I'm pretty sure it'll never exist, but any GoogleTalk-compatible IM app will cover my needs. My secret hope is an iPhone-port of Adium. Background-running pretty pretty please with sugar on top.
  • sketch-and-mail. Not an official name :) I actually use something similar on my Treo. Draw something on a white background and send it via email. Silly, yet sometimes useful.
  • nmap. Ah, well....
  • kismet/netstumbler. Ahem... *avoiding eye contact*
  • Wireshark. Ummm.... *whistling nonchalantly*
  • Location-aware "automator". This would be great. When in location [X], do [action Y]. Example: when I'm in my house, connect to my wireless network.
  • Location-aware task manager. If in ["super market"], then remind about ["buy grocery"].
  • Router/AP software. This already exists for Symbian and Windows Mobile. The device becomes a wireless access point that connects to the Internet via 3G cellular telephony.
  • Terminal and MacPorts. These would immediately multiply the number of available apps on the iPhone by hundreds, but I don't think they're coming any time soon... :(

Πέμπτη, Ιουλίου 17, 2008

Αλλεργία στο τηλέφωνο

Δεν αντέχω καθόλου να μιλάω στο τηλέφωνο. Το απεχθάνομαι σαν μέσο επικοινωνίας και εκνευρίζομαι όταν βλέπω άτομα να το έχουν κάνει σκουλαρίκι, είτε είναι σταθερό τηλέφωνο, είτε κινητό.

Με εκνευρίζει αφάνταστα το "πήρα να δω τι κάνεις", όταν το κάνουν άτομα που μιλάμε μία στο εξάμηνο ή, αντιδιαμετρικά, άτομα που βλεπόμαστε κάθε μέρα.

Στην πρώτη περίπτωση, δεν πήρες να δεις τι κάνω, αλλά σου έμειναν κάποια λεπτά χρόνου ομιλίας στο τέλος του μήνα και είσαι τόσο τσίπης που λυπάσαι να τα αφήσεις ανεκμετάλλευτα ("αφού τα πλήρωσα, να βγάλουν τα λεφτά τους") και το ξέρω ότι το κάνεις αυτό γιατί με κλείνεις μόλις συμπληρώσουμε τα εν λόγω λεπτά - οπότε ΔΕΝ δίνεις την εντύπωση του καλού φίλου που με θυμήθηκε, όπως ίσως ήλπιζες.

Στην δεύτερη περίπτωση, βαριέσαι του κερατά (ή είσαι απλά η κουτσομπόλα της γειτονιάς) και μου φορτώνεσαι, πιάνοντας μου την συζήτηση με τις ώρες. Guess what, I'm not here to entertain you. Σε είδα ήδη σήμερα, το πιο πιθανό είναι ότι θα σε δω και αύριο. Μπορείς να μου τα πεις και από κοντά.

Το τηλέφωνο δεν είναι μέσο διασκέδασης. Δεν μπορείς να με παίρνεις τηλέφωνο και να μου λες "τι χαμπάρια, πως τα πας". Για να σου μιλήσω στο τηλέφωνο, πρέπει να βρίσκομαι σε χώρο που να μπορώ να μιλήσω (όχι τόσο συχνό φαινόμενο όσο νομίζεις), πρέπει να έχω χρόνο να σου μιλήσω (ακόμα πιο αραιό φαινόμενο) και, τελευταία, πρέπει να έχω και όρεξη να σου μιλήσω (στην περίπτωση μου: ποτέ). Για να σου μιλήσω, πρέπει συνήθως να αφήσω οποιαδήποτε δουλειά κάνω και το όταν με κρατάνε από τις δουλειές μου δεν είναι κάτι που εκτιμώ.

Επίσης, ακόμα πιο εκνευριστικό είναι το ότι μιλάμε στο GoogleTalk/MSN/YIM/AIM/whatever και... με παίρνεις τηλέφωνο για να "συννενοηθούμε"! For fuck's sake, ήδη μιλάμε! Δηλαδή, με το τηλέφωνο είναι πιο "επίσημο" αν κανονίσουμε να βρεθούμε στις 9, ενώ από το IM είναι "φλου"; Ολόκληρα logs κρατάει το google talk, τι άλλο θες για πιο επίσημο, αριθμό πρωτοκόλλου;

Σε όλα αυτά τα "εγκλήματα", δεν εξαιρούνται οι VoIP apps. Το να με καλέσεις στο Skype σημαίνει απλά ότι πλέον δεν μπορώ να π.χ. ανακατεύω το φαί στην κατσαρόλα γιατί τώρα πρέπει να είμαι μπροστά στον υπολογιστή για να σου μιλήσω (αλίμονο σου αν μου καεί το φαγητό). Θέλεις να ανοίξουμε webcams; Φρόντισε να έχεις ένα fuckin' really good reason.

Επίσης, όταν έχεις ένα ηλίθιο ringtone στο κινητό με την ένταση στο τέρμα, όταν χτυπάει (και αρχίζεις να μιλάς δυνατά) γίνεσαι απλά ο δακτυλοδεικτούμενος ενοχλητικός μαλάκας και όχι η φίρμα που ίσως νόμιζες. Σοκαρίστηκες; Κι όμως! Σε κανέναν δεν αρέσει ένας βλάκας που κάνει θόρυβο με όποιο τρόπο μπορεί. Περίεργο, ε;

Η ώρα του disclaimer (για να μην παιδεύονται κάποιοι στα comments άδικα):
ναι, όταν έχεις κάτι σοβαρό ή επείγον να μου πεις, πάρε με τηλέφωνο. Η δουλειά προέχει. Για όλες τις άλλες μαλακίτσες όμως, υπάρχει το email, το instant messaging και η συνάντηση στην καφετέρια.

Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά μπορεί να φαίνονται ως αντικοινωνική συμπεριφορά και δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Είμαι αντικοινωνικός, το έχω αποδεχτεί και δεν κολλάω ιδιαίτερα να κλείνω τηλέφωνα όταν δεν μπορώ να μιλήσω. Στείλε μου ένα email να μου πεις τι κάνεις, θα το χαρώ πάρα πολύ. Το email σου μπορώ να το διαβάσω και μέσα στο αμφιθέατρο της σχολής, μέσα στο λεωφορείο, στην αναμονή του οδοντίατρου, μέσα στο νοσοκομείο. Τα κινητά έχουν προχωρήσει πάρα πολύ για να τα περιορίζουμε σε μια κλήση που δεν μπορείς να την δεχτείς πάντα. Το email σου θα το διαβάσω στην πρώτη ευκαιρία ακόμα και σε χώρους που απαιτούν ησυχία, ενώ το τηλεφώνημα σου απλά θα με αναγκάσει να βγω από τον χώρο που είμαι (αν μπορώ), για να σου απαντήσω. Καταλαβαίνεις, φαντάζομαι, ότι αν σε αυτή την περίπτωση μου πεις "πήρα να δω τι κάνεις", δεν κερδίζεις την συμπάθεια μου...

"...όταν χτυπάει το τηλέφωνο, 9 στις 10 είναι για κακό...."

Τρίτη, Ιουλίου 15, 2008

"Προώθησε αυτό το μήνυμα σε όσους περισσότερους φίλους γίνεται"

Πρώτα απ'όλα, δεν υπάρχει μηχανισμός που να ελέγχει πόσα άτομα έχουν ανοίξει ένα email.

Δεύτερον, καμία εταιρία δεν προσφέρει φιλανθρωπική βοήθεια με αυτόν τον τρόπο - δεν έχει γίνει ποτέ και δεν το βλέπω να γίνει.

Τρίτον, όπως προώθησες το email, μέτρα πόσες email διευθύνσεις περιέχονται μέσα. Εδώ είναι το κόλπο. Εν τέλει, αυτό το email θα καταλήξει στα χέρια του αρχικού αποστολέα, ο οποίος θα προσθέσει όλες αυτές τις διευθύνσεις στην "συλλογή" του. Και φυσικά, όλως τυχαίως, ο εν λόγω κύριος είναι πάντα spammer και θα χρησιμοποιήσει την συλλογή για να αποστείλει email. Ουσιαστικά, με κάθε τέτοιο email που προωθείς, αυξάνεις κατακόρυφα την πιθανότητα να γίνεις μόνιμος δέκτης spam mail.

Είναι πολύ απλή η λύση. Σβήνεις το email :)


Είναι λυπηρό το ότι πρέπει ακόμα να στέλνω το παραπάνω κείμενο σε φίλους και γνωστούς. Και είναι ακόμα πιο άθλιο το ότι μετά από αυτό, μερικοί μου προωθούν σκουπίδια με μεγαλύτερο ρυθμό...

Είναι μήπως η ιδέα μου...

...ή οι Θεσσαλονικείς σιγά-σιγά βγάζουν τα ποδήλατα τους και κάνουν προσπάθειες να κινηθούν στην πόλη;

Γενναίες κινήσεις σε μια πόλη εχθρική προς το ποδήλατο...

Κυριακή, Ιουλίου 13, 2008

Weekend project: DIY SMS-controlled server

Δεν είναι κάποιο ιδιαίτερα πολύπλοκο project, αλλά έχει ενδιαφέρον ως προς τις πιθανές εφαρμογές του.

Στην διάθεση μου έχω ένα linux box, το κεντρικό serverάκι μου. Πάνω σε αυτό έχω συνδέσει μέσω USB καλωδίου (ώστε να φορτίζεται κιόλας) το παλιό μου Siemens S55 με μια καρτοκινητή SIM της Q.

Ένα bash script τρέχει κάθε λεπτό (μάλλον είναι υπερβολικά συχνά) και ελέγχει το κινητό για μη αναγνωσμένα sms. Αν υπάρχει κάποιο, διαβάζεται το περιεχόμενο του μηνύματος, το οποίο υπό κανονικές συνθήκες είναι μια εντολή που έστειλα εγώ και έχω ήδη προκαθορίσει μέσα στο script ως πιθανή επιλογή. Ανάλογα με την εντολή, εκτελούνται οι επιθυμητές ενέργειες και το script απαντάει στον αποστολέα του μηνύματος με το αποτέλεσμα. Την επικοινωνία με το κινητό αναλαμβάνει το SCMxx (για Siemens κινητά).

Παράδειγμα: στέλνω το μήνυμα "Status". Το μήνυμα λαμβάνεται, ο server ελέγχει κατά πόσο έχει συνδεσιμότητα στο internet και μου επιστρέφει σε μήνυμα το αποτέλεσμα του CheckIP.dyndns.org, δηλαδή την global IP που έχει το σπιτικό μου δίκτυο. Κάτι τέτοιο είναι πολύ βολικό για το χρονικό διάστημα που αλλάζει την IP μου η Forthnet και το dyndns.org account μου δείχνει ακόμα στην παλιά IP (ή όταν τρώει φρίκη το dyndns.org γενικά).

Το αρχικό πλάνο ήταν φυσικά κάτι άλλο (άνοιγμα/κλείσιμο ρεύματος σε μια άλλη συσκευή μέσω SMS), αλλά μου λείπει το σχετικό hardware - κάτι σε πολύμπριζο του οποίου η λειτουργία να ελέγχεται μέσω RS232, κάτι που μπορεί να μην υπάρχει καν και να πρέπει να βάλω τον μάστορα πατέρα να το φτιάξει.

Πάντως, μια άλλη ακόμα πιθανή χρήση είναι η ενεργοποίηση ενός dial-up modem και η σύνδεση του στο internet ώστε να μπορώ να συνδεθώ με ssh και να κάνω κάποιο troubleshooting. Όπως καταλαβαίνετε, το όλο project κυρίως απευθύνεται σε μηχανήματα/δίκτυα/συσκευές που δεν είναι προσβάσιμα για οποιοδήποτε λόγο. Όρεξη να 'χεις, να κατεβάζεις ιδέες...

Τρίτη, Ιουλίου 08, 2008

Stockholm - Thessaloniki by car



The photos: Flickr

The map: Google Maps

Νot really, το Google Maps αρνείται πεισματικά να βάλει την Σλοβενία στην διαδρομή - η πραγματικότητα σε εκείνο το σημείο είναι Villach (Αυστρία) - Ljubljana (Σλοβενία) - Zagreb (Κροατία) - Beograd (Σερβία), τα υπόλοιπα όπως έχουν.

Το ταξίδι δεν έγινε ακριβώς για τουριστικό σκοπό, καθώς κάποιες υποχρεώσεις δεν μας άφησαν να περιηγηθούμε. Μάλλον ως Cannonball run across Europe θα το περιέγραφα. Οι ταξιδιώτες είμασταν οι γονείς μου, ο αδερφός μου κι εγώ, και στο τιμόνι εναλλασόμασταν οι αρσενικοί του αυτοκινήτου.

Ξεκινήσαμε από Στοκχόλμη. Ο καιρός ιδανικός για οδήγηση, 20 βαθμοί Κελσίου και ηλιοφάνεια. Οι σουηδικοί δρόμοι πολύ στρωτοί, οδηγική συμπεριφορά χαλαρή, όλοι οι Σουηδοί βάζουν τον αυτόματο πιλότο (cruise control στα 120) και απολαμβάνουν την εξοχή. Εδώ συναντάται και το περίφημο Σουηδικό Προσπέρασμα: ο "γρήγορος" έχει το cruise control κάπου 1-2 χλμ/ώρα παραπάνω από τον "αργό", πλησιάζει, βγαίνει για προσπέραση ΧΩΡΙΣ να αποδεσμεύσει το cruise control και να το σανιδώσει. Σαν να βλέπεις φορτηγά στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης. Η Σουηδία, όντας τελείως επίπεδη, δεν έχει ανηφόρες, κατηφόρες, στροφιλίκια και στενούς δρόμους. Το όριο είναι στα 120 και τα πάντα ρέουν κανονικά. Δέντρα παντού τριγύρω σου, απολαμβάνεις το πράσινο.

Στο Malmö, ο δρόμος σε οδηγάει στην Oresund bridge, την φημισμένη γέφυρα που ενώνει Σουηδία-Δανία. Κάποια χιλιόμετρα πάνω από την θάλασσα και μετά... βουτάει κάτω και κάνεις την υπόλοιπη διαδρομή υποθαλασσίως και βγαίνει έξω από την Κοπεγχάγη, σε δανέζικο πια έδαφος.

Η Δανία ήταν λίγο... αδιάφορη :D Το τοπίο δεν είναι τόσο πράσινο, μάλλον θυμίζει περισσότερο Ελλάδα με τα κιτρινισμένη από το καλοκαίρι βλάστηση. Ήσυχα τα πράγματα, παρόμοιες συνθήκες οδήγησης με την Σουηδία. Καταλήξαμε στο ΠΟΛΥ εντυπωσιακό λιμάνι του Rødby με τις πολυόροφες πλατφόρμες επιβίβασης των αυτοκινήτων στα ferries. Η ράμπα μας ανέβασε στο δεύτερο ή τρίτο επίπεδο (χάθηκα λέμε!) του ferry και μετά από μια ώρα (κάπου στις 11 το βράδυ), κατεβήκαμε στο γερμανικό λιμάνι του Puttgarden.

Η Γερμανία μας υποδέχτηκε με βροχή. Επίσης, λόγω του περασμένου της ώρας, δεν είχαμε ορατότητα τριγύρω μας, το οποίο μάλλον μας κόστισε σε θέα. Το λέω αυτό γιατί όταν άρχισε να ξημερώνει σιγά-σιγά, το θέαμα ήταν εντυπωσιακότατο: οι συχνές βροχές στην σχετικά ορεινή Γερμανία έχει προκαλέσει οργασμό βλάστησης και τα πάντα είναι καλυμμένα από μια πράσινη "κουβέρτα". Βάλτε στην εικόνα αλλεπάληλα λαγκάδια, κοιλάδες, γέφυρες και τούνελ και έχετε μια πολύ καλή ιδέα του πόσο όμορφη είναι η Γερμανία.

Οι δρόμοι της.... αχ... Autobahn. Σε "οπτική" σύγκριση με τους καινούριους ελληνικούς δρόμους (Εγνατία και Αττική Οδός), υπερέχουμε. ΟΜΩΣ, οι Γερμανοί έχουν δύο στοιχεία που κάνουν την διαφορά: πρώτον, επισκευάζουν και συντηρούν non-stop τους δρόμους τους και δεύτερον, εξαιρετική αντιμετώπιση του θέματος "όριο ταχύτητας". Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν υπάρχει και όριο, τρέξε όσο θες/αντέχεις. Αν υπάρχει όμως περιοριστική πινακίδα, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι υπάρχει λόγος που βάλανε την πινακίδα.

Μερικές ώρες αργότερα, κατά τις 8 το πρωί, φτάσαμε στο προσχεδιασμένο rest-stop μας, την Στουτγκάρδη, όπου έχουμε συγγενείς για να μας φιλοξενήσουν δυο-τρεις μέρες. Πετύχαμε την ώρα που πήγαιναν οι ντόπιοι στην δουλειά και η κίνηση ήταν σταματημένη μπροστά στο εργοστάσιο της Mercedes και στην περιοχή του Zuffenhausen (κεντρικά της Porsche). Η Στουτγκάρδη είναι μια περίεργη μίξη σύγχρονου και παλιού στυλ. Έχει όμως το προσόν να είναι απλωμένη στον πάτο μιας κοιλάδας, με αποτέλεσμα οι άκρες της να ανεβαίνουν τους καταπράσινους λόφους και να σχηματίζουν ένα πολύ όμορφο περιβάλλον. Μία μέρα αφιερώθηκε και σε κάτι άλλους συγγενείς, στο Illertissen, ένα πανέμορφο, καταπράσινο και πολύ παλιό χωριό ανάμεσα στην Στουτγκάρδη και το Μόναχο.

Όταν ήρθε η ώρα της αναχώρησης για το δεύτερο τμήμα του ταξιδιού, περάσαμε από το Μόναχο και το πρωϊνό Stau (κυκλοφοριακή συμφόρηση) του. Δεν μπήκαμε μέσα, αλλά αυτό που είδα ήταν κακάσχημο. Επιφυλλάσομαι :)

Κατεύθυνση προς τα νότια και στάση πριν τα γερμανο-αυστριακά σύνορα, στο Bad Reichendall, για βενζίνη, τουαλέτα και αγορά της αυστριακής βινιέτας (vigniette), το αυτοκολλητάκι-απόδειξη ότι πλήρωσες για το δικαίωμα χρήσης του αυστριακού οδικού δικτύου (κάτι σαν διόδια δηλαδή). Κολλάμε το αυτοκόλλητο και μπαίνουμε Αυστρία υπό περιστασιακή βροχή.

Ότι και να πω για τα τοπία της Αυστρίας, είναι λίγο. Είμαι ερωτευμένος. Παντού πράσινοι γκρεμοί, γέφυρες πάνω από το χάος, κοιλάδες, βουνά, πανέμορφα παραδοσιακά σπιτάκια κρεμασμένα στην άκρη του τίποτα... Και ανάμεσα σε όλα αυτά, ο φιδίσιος δρόμος περνάει μέσα από καμιά 15αριά τούνελ (μέχρι και 8 χιλιόμετρα) και φροντίζει να σε ξεναγήσει σε ένα από τα ομορφότερα τοπία στην Ευρώπη. Λυπάμαι αφάνταστα που δεν μπόρεσα να βγάλω μια φωτογραφία της προκοπής. Χμμ.. δικαιολογία για την επόμενη φορά ;)

Η έξοδος από την Αυστρία σε πιάνει λίγο στον ύπνο διότι περνάς ένα τούνελ και στην έξοδο βλέπεις το Welcome to Slovenia. Η Σλοβενία μοιάζει αρκετά με την Αυστρία, έχει παρόμοια στοιχεία στο τοπίο αλλά και στα σπίτια και τους δρόμους (κι εδώ βινιέτα, by the way). Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτή, τα πράγματα είναι τελείως "εξευρωπαϊσμένα" και φαίνεται να έχει αποτάξει από πάνω της άσχημα στοιχεία του παρελθόντος. Πολύ όμορφη, με αρκετά καλούς δρόμους, εγώ προσωπικά τα περίμενα πολύ χειρότερα τα πράγματα. Excellent. Σημειωτέον, η Σλοβενία ήταν το τελευταίο μέρος στο οποίο είδα τον reader για της πιστωτικές κάρτες δίπλα στην ταμιακή και γυρισμένη προς τον πελάτη (κάτι πολύ βολικό και που είναι καθεστώς π.χ. στην Σουηδία).

Μετά την Σλοβενία, μπαίνουμε στην Κροατία και κατευθυνόμαστε για Ζάγκρεμπ. Η διαφορά με την Σλοβενία είναι εμφανής. Τα κτίρια αρχίζουν να γίνονται ασχημότερα, πιο φτωχά, οι δρόμοι χειρότεροι, όχι όμως απαραίτητα κακοί, καθώς την περάσαμε "αέρα", χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Οι πινακίδες για Βελιγράδι εμφανίζονται μόνο λίγο πριν τα σύνορα - ενδεικτικό ίσως των τεταμένων σχέσεων των δύο κρατών.

...και μπαίνουμε Σερβία. Ο τελωνιακός ρωτάει "Γκρέκο;", μας χαμογελάει, μας λέει και ένα "Sorry for Euro football - geia soy" και μας αφήνει να περάσουμε χωρίς ελέγχους και παρατράγουδα. Την ίδια αντιμετώπιση είχαμε και στην έξοδο από την χώρα - οι Σέρβοι φαίνεται να συμπαθούν τους Έλληνες. Ευχαριστούμε :)

Η Σερβία έχει ακόμα τα χάλια της. Σπίτια χωρίς παράθυρα είναι συχνό φαινόμενο, ενώ μάλλον έχει γίνει μόδα το "σπίτι στα τούβλα, χωρίς σοβάδες και μπογιές". Μιλάμε για σπίτι που μένει κόσμος, έτσι; Το νόμισμα παραμένει το δηνάριο, αλλά όλα τα βενζινάδικα και rest-stops δέχονται ευρώ - και φυσικά σε κλέβουν ασύστολα στα ρέστα που στα δίνουν σε δηνάρια. Ας είναι. Οι ελληνικές εταιρίες κάνουν έντονη την παρουσία τους στην Σερβία - Alpha bank, Alpha Copy (ταλαιπωρεί και τους Σέρβους :D), βενζινάδικα της Έκκο και -ευχάριστη έκπληξη- τα Olympus Plaza rest-stops. Ζαμπονοτυρόπιτα και φραπές ρε φίλε! Οι δρόμοι δεν είναι οι καλύτεροι δυνατοί, πολλά σημεία είναι τελείως σκοτεινά, ενώ ειδικά γύρω από το Βελιγράδι οι λακούβες βασιλεύουν (πιάσε αριστερή λωρίδα, είναι σε καλύτερη κατάσταση). Κάποια παλιά κομμάτια της συνέχεις των γερμανικών autobahn υπάρχουν ακόμα και διευκολύνουν την κατάσταση.

Τα Σκόπια τα αποφύγαμε διότι ακούσαμε ιστορίες φρίκης από Έλληνες μετανάστες που προσπάθησαν να κάνουν Γερμανία - Σκόπια - Ελλάδα. 8 ώρες αναμονή στο τελωνείο με κράτηση των διαβατηρίων κλπ. Για αυτό το λόγο, κατευθυνθήκαμε ανατολικά, προς Βουλγαρία. Μετά το Aleksinac αφήσαμε τον E80 και μπήκαμε σε ένα δευτερεύων επαρχιακό δρόμο προς Pirot και Sofia, που μου θύμησε κάτι εγκατελειμένους δρόμους επάνω στην Ροδόπη (αλλά με χειρότερη θέα). Ταλαιπωρία στο κωλόστενο για μερικά χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στα σερβο-βουλγαρικά σύνορα. Ο Σέρβος τελωνιακός μας είπε "geia soy" και μας άφησε να φύγουμε σφαίρα.

Στην Βουλγαρία όμως... Το βασίλειο της απάτης. Με το που περνάμε το διεθνές έδαφος και φτάνουμε στο βουλγαρικό τελωνείο, αρχίζουν οι ουρές των φορτηγών. Ευτυχώς τα αυτοκίνητα φεύγουν σε άλλη λωρίδα. Πρώτος γκισές και, μιας και οδηγούσα εκείνη την ώρα, απλώνω το αριστερό χέρι με τα διαβατήρια μας. Ο τελωνιακός με κοιτάει περίεργα και μου λέει "ντίο ευρώ" χωρίς να ακουμπήσει καν τα διαβατήρια. Πληρώνουμε και μας δίνει μια απόδειξη (για "€2" παρακαλώ) για "disinfection". Το "disinfection" είναι ένας λάκος με "απολυμαντικό υγρό" στον πάτο από όπου περνάει το αυτοκίνητο ώστε να μην μεταφερθούν αρρώστιες ζώων στα λάστιχα. Φυσικά, ο λάκος είχε απλά λασπόνερα. Πάμε παρακάτω, αυτή την φορά είναι ο γκισές του τελωνειακού που εκείνη την στιγμή ταλαιπωρεί έναν φαλακρό οδηγό με γαλλικές πινακίδες. Εμάς μας ξεπετάει στα γρήγορα ("geia soy, geia sou") και πάμε στον τρίτο γκισέ όπου πληρώνουμε για βινιέτα σε έναν μεθυσμένο υπάλληλο (johnny δίπλα στο πληκτρολόγιο), ο οποίος μάλιστα έκανε μια προσπάθεια να μας πείσει ότι δεν του δώσαμε το πεντάευρω που μόλις το δώσαμε (και ήταν ακόμα στο χέρι του)...

Ξεμπερδεύουμε με τα τελωνεία και ξεκινάμε για Σόφια - απόσταση 47 χιλιομέτρων. Ο δρόμος εναλλάσεται από χωματόδρομος σε ασφαλτοστρωμένος σε συχνά-πυκνά διαστήματα, με διαφορά ο χειρότερος δρόμος μέχρι τώρα. Τουλάχιστον μέχρι τα προάστια της Σόφια. Οι δρόμοι γύρω από την Σόφια είναι ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΜΟΥ. Χώμα, χαλίκι, κροκάλα, σκόρπια κομμάτια σκύλων, κλαδιά, άσφαλτος με λακούβες που τερματίζουν τις αναρτήσεις, χωρίς σήμανση, χωρίς διαγράμμιση, χωρίς φωτισμό. Άσφαλτος που δεν ξεχωρίζει χρωματικά από τα χώματα αριστερά και δεξιά.

Και φυσικά, στα λίγα κομμάτια που ο δρόμος ανταποκρίνεται στην ετυμολογία του όρου "δρόμος", τα όρια είναι γελοιοδώς χαμηλά, με απαγόρευση προσπεράσεως συνεχώς, ώστε οι τροχαίοι να μπορούν να βγάζουν κι αυτοί το χαρτζιλικάκι τους ("25 ευρώ πρόστιμο, δώσε 10 σε μένα και φύγε"). Κοροϊδία σκέτη. Το κομμάτι της Βουλγαρίας (220 χιλιόμετρα) μας έφαγε 4 και κάτι ώρες. Πραγματικά, όσοι το σκέφτεστε να ταξιδέψετε εκεί, μη το κάνετε. Σε καμία περίπτωση.

Το πρωϊνό μας βρήκε στο ελληνικό τελωνείο του Σιδηροκάστρου. Ο έλληνας τελωνειακός, βλέποντας πινακίδες Θεσσαλονίκης, μας έκανε νόημα πριν ακόμα δώσουμε τα διαβατήρια και φύγαμε σφαίρα - να'ναι καλά ο άνθρωπος. Από κει, η Θεσσαλονίκη ήταν κοντά...

Σύνολο χιλιομέτρων: γύρω στα 3200.

Τετάρτη, Ιουλίου 02, 2008

Βρες την χρέωση

Κατά το "where's Waldo".

Μπορείτε να βρείτε στα sites των τριών ελληνικών εταιριών κινητής τηλεφωνίας πόσο χρεώνεται το KB (για πρόσβαση στο Internet - OXI WAP!) στα καρτοκινητά τους;

ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΝΤΡΕΠΟΜΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΩ ΣΤΟΝ ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟ ΑΝ ΧΡΕΩΝΑ 6 ΕΥΡΩ ΤΟ MB ΡΕ ΑΛΗΤΕΣ!

Μαυραγορίτικες τακτικές. Μπράβο, πάντα τέτοια.