Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 24, 2009

Τεστ τεστ δοκιμή ένα δύο

Μην άγχεσθε, απλά δοκιμάζω το BlogPress Lite, ένα blogging app για το iPhone.

Λίγα και εύκολα settings, είναι λίγο σπαστικό που πρέπει να επιλέξεις σώνει και καλά ένα Picasa WebAlbum.

Ακολουθεί τυχαία φωτογραφία για να δοκιμάσουμε και το photo uploading.




Οκ, αν πατήσεις επάνω στην εικόνα, σου δίνει κάποιες επιλογές για alignment και μέγεθος, αλλά τίποτα σοβαρό.





Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 16, 2009

Spam snail mail

Σήμερα έλαβα την ακόλουθη επιστολή. Τα bold είναι όπως στην επιστολή.

Γειά σας

Σας ανακοινώνουμε ότι στις 17 Οκτωβρίου έρχεται στη Στοκχόλμη για μία συναυλία η αγαπημένη μας Δέσποινα Βανδή μετά από περιοδείες στον Καναδά, ΗΠΑ και Κύπρο. Είναι ακόμη μία εκδήλωση μετά τις άλλες, πολύ επιτυχημένες, που διοργανώσαμε με την Άννα Βίσση, Γιώργο Νταλάρα και Νότη Σφακιανάκη.

Ελπίζουμε ότι οι περισσότεροι θα παρευρεθείτε σε αυτήν την ωραία Ελληνική βραδιά. Η συναυλία θα γίνει στη Solnahallen περίπου πέντε χιλ από το κέντρο της Στοκχόλμης. Η παράσταση αρχίζει στις 20:30.

Τιμές εισιτηρίων: πλατεία κέντρο 460kr πλατεία δεξιά και αριστερά 390kr εξέδρα 330kr. Το σχήμα της αίθουσας επιτρέπει πολύ καλή ορατότητα από όλες τις θέσεις.

Ακολουθούν πληροφορίες για κρατήσεις μέσω email, τηλέφωνου και μέσω του www.despinavanditour.eu. Μετά η επιστολή συνεχίζει.

Ενδεχομένως, αν οι ενδιαφερόμενοι είναι αρκετοί, να οργανώσουμε ένα Ελληνικό γλέντι μετά τη συναυλία. Η Δέσποινα Βανδή και το συγκρότημα της θα είναι μαζί μας. Περισσότερες πληροφορίες μετά από περίπου δύο βδομάδες.

Το ίδιο κείμενο μετά ακολουθεί στα σουηδικά.

Το ηλίθιο στην όλη υπόθεση είναι ότι δεν είμαι εγγεγραμένος ούτε σε κάποια ελληνική κοινότητα, ούτε έχω έρθει σε επαφή με την ελληνική πρεσβεία εδώ πέρα. Προφανώς η συλλογή ονομάτων και διευθύνσεων των Ελλήνων κατοίκων της Στοκχόλμης είναι πιο εύκολη δουλειά απ' ότι νόμιζα. Και μετά γκρινιάζουμε για τις επιστολές που μας στέλνουν τα κόμματα προεκλογικά.

Και απ' ότι φαίνεται, μάλλον περιμένω άλλη μια επιστολή με πληροφορίες για το "Ελληνικό γλέντι" σε δύο βδομάδες. Yoohoo, lucky me. Να δω Βανδή να τραγουδάει "Μήλο μου κόκκινο" και τι στον κόσμο...

ΥΓ: ακόμα γελάω με την διευκρίνηση για την ορατότητα της αίθουσας.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 13, 2009

Δεινόσαυρος

Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις κάποιον που σταθερά ακούει συγκροτήματα και άλμπουμ τουλάχιστον μιας δεκαετίας; (με έμφαση στο τουλάχιστον)

Αρχαιοκάπηλο. Τουλάχιστον έτσι μου την λέει ο Γιάννης :D

Εντάξει, δεν έχει άδικο. Έκατσα να κάνω μια λίστα με αγαπημένα συγκροτήματα και καλλιτέχνες και συνειδητοποίησα ότι 8 στους 10 είναι συγκροτήματα που έχουν διαλυθεί ή έχουν τουλάχιστον ένα νεκρό μέλος. Creepy.... Α ναι, και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι δεκαετίες '60-'70.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι λογικό. Μάλον φταίει το ότι προτιμώ το γνώριμο άκουσμα, δεν έχω πολύ όρεξη για πειραματισμούς. Μου είναι δύσκολο να πάρω έναν δίσκο κάποιου άγνωστου για μένα καλλιτέχνη και να κάτσω να τον ακούσω προσεκτικά - βαριέμαι πολύ γρήγορα, αν δεν μ' αρέσουν τα πρώτα 5 δευτερόλεπτα του τραγουδιού κάνω skip και εντός ολίγων δευτερολεπτών έχω ξεπετάξει τον δίσκο και τον θάβω κάπου χωρίς να ξανασχοληθώ μαζί του. Για να κάτσω να ακούσω έναν δίσκο προσεκτικά και αρκετές φορές, πρέπει να έχει ένα-δυο τραγούδια που ήδη γνωρίζω, τότε το άκουσμα γίνεται πολύ εύκολο. Σίγουρα δεν είμαι φτιαγμένος για μουσικοκριτικός.

Το άλλο μου κουσούρι είναι ότι είμαι του κλασικού ροκ και θέλω να ακούω την κιθαρούλα να γρατζουνάει. Τα "περίεργα" keyboards με ξενίζουν πολύ. Οι Deep Purple και οι Doors χρήζουν ειδικής μεταχείρισης, αλλά π.χ. Ξύλινα Σπαθιά δεν μπορώ να ακούσω (πλέον). Για pop, house, r'n'b, hip-hop και άλλα τέτοια "μοντέρνα", ούτε λόγος. Μικρές αμαρτίες αλλά soul/funk/disco των '70s, ναι. Τζαζ ναι, αλλά σε μικρές δόσεις - οι πειραματισμοί και τα μακρόσυρτα τζαμαρίσματα κάνουν το μυαλό ομελέτα. Με τα blues η κατάσταση είναι λίγο περίεργη: από την μία, μ' αρέσει πολύ να παίζω στην κιθάρα blues, αλλά το άκουσμα είναι δύσκολο. Η τυποποιημένη φόρμα τους τα κάνει να φαντάζουν όλα ίδια - αν κάτι όμως έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα και ξεχωρίζει λιγάκι, θα το ακούσω πολύ άνετα. Με την metal δεν τα πάω πολύ καλά, ίσως 4-5 κομμάτια για ξεκάρφωμα, από τα light. Τα πρώτα φοιτητικά χρόνια η έντεχνη ελληνική σκηνή ήταν must, αλλά ξεφούσκωσε γρήγορα η ιντελεκτουέλ εικόνα και την βαρέθηκα - στο ίδιο καζάνι με το αλαφροίσκιωτο college rock.

Με την ευκαιρία... έχετε παρατηρήσει πόσο εύκολο είναι για ροκάδες (και μεταλλάδες) να ασχοληθούν με το ρεμπέτικο; :) Γουστάρω παλιά ρεμπέτικα, ειδικά τα μικρασιάτικα...

Μ' αυτά και μ' αυτά, μείναμε στο κλασικό ρεπερτόριο... Jimi Hendrix, Eric Clapton, Led Zeppelin, AC/DC, Dire Straits, Rolling Stones, Rory Gallagher, Santana, Doors, Deep Purple, Pink Floyd αλλά και Pearl Jam, Red Hot Chili Peppers, White Stripes, PJ Harvey...

Και όλως παραδόξως, το καλύτερο κομμάτι όλων των εποχών, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι το ακόλουθο:



Keep rocking.

ΥΓ: Οι Nirvana πάντα μου κάθονταν στον λαιμό...
ΥΓ2: Ο dtsomp αυτή την περίοδο ακούει Airbourne και The Darkness.