Stockholm - Thessaloniki by car

The photos: Flickr

The map: Google Maps

Νot really, το Google Maps αρνείται πεισματικά να βάλει την Σλοβενία στην διαδρομή - η πραγματικότητα σε εκείνο το σημείο είναι Villach (Αυστρία) - Ljubljana (Σλοβενία) - Zagreb (Κροατία) - Beograd (Σερβία), τα υπόλοιπα όπως έχουν.

Το ταξίδι δεν έγινε ακριβώς για τουριστικό σκοπό, καθώς κάποιες υποχρεώσεις δεν μας άφησαν να περιηγηθούμε. Μάλλον ως Cannonball run across Europe θα το περιέγραφα. Οι ταξιδιώτες είμασταν οι γονείς μου, ο αδερφός μου κι εγώ, και στο τιμόνι εναλλασόμασταν οι αρσενικοί του αυτοκινήτου.

Ξεκινήσαμε από Στοκχόλμη. Ο καιρός ιδανικός για οδήγηση, 20 βαθμοί Κελσίου και ηλιοφάνεια. Οι σουηδικοί δρόμοι πολύ στρωτοί, οδηγική συμπεριφορά χαλαρή, όλοι οι Σουηδοί βάζουν τον αυτόματο πιλότο (cruise control στα 120) και απολαμβάνουν την εξοχή. Εδώ συναντάται και το περίφημο Σουηδικό Προσπέρασμα: ο "γρήγορος" έχει το cruise control κάπου 1-2 χλμ/ώρα παραπάνω από τον "αργό", πλησιάζει, βγαίνει για προσπέραση ΧΩΡΙΣ να αποδεσμεύσει το cruise control και να το σανιδώσει. Σαν να βλέπεις φορτηγά στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης. Η Σουηδία, όντας τελείως επίπεδη, δεν έχει ανηφόρες, κατηφόρες, στροφιλίκια και στενούς δρόμους. Το όριο είναι στα 120 και τα πάντα ρέουν κανονικά. Δέντρα παντού τριγύρω σου, απολαμβάνεις το πράσινο.

Στο Malmö, ο δρόμος σε οδηγάει στην Oresund bridge, την φημισμένη γέφυρα που ενώνει Σουηδία-Δανία. Κάποια χιλιόμετρα πάνω από την θάλασσα και μετά... βουτάει κάτω και κάνεις την υπόλοιπη διαδρομή υποθαλασσίως και βγαίνει έξω από την Κοπεγχάγη, σε δανέζικο πια έδαφος.

Η Δανία ήταν λίγο... αδιάφορη :D Το τοπίο δεν είναι τόσο πράσινο, μάλλον θυμίζει περισσότερο Ελλάδα με τα κιτρινισμένη από το καλοκαίρι βλάστηση. Ήσυχα τα πράγματα, παρόμοιες συνθήκες οδήγησης με την Σουηδία. Καταλήξαμε στο ΠΟΛΥ εντυπωσιακό λιμάνι του Rødby με τις πολυόροφες πλατφόρμες επιβίβασης των αυτοκινήτων στα ferries. Η ράμπα μας ανέβασε στο δεύτερο ή τρίτο επίπεδο (χάθηκα λέμε!) του ferry και μετά από μια ώρα (κάπου στις 11 το βράδυ), κατεβήκαμε στο γερμανικό λιμάνι του Puttgarden.

Η Γερμανία μας υποδέχτηκε με βροχή. Επίσης, λόγω του περασμένου της ώρας, δεν είχαμε ορατότητα τριγύρω μας, το οποίο μάλλον μας κόστισε σε θέα. Το λέω αυτό γιατί όταν άρχισε να ξημερώνει σιγά-σιγά, το θέαμα ήταν εντυπωσιακότατο: οι συχνές βροχές στην σχετικά ορεινή Γερμανία έχει προκαλέσει οργασμό βλάστησης και τα πάντα είναι καλυμμένα από μια πράσινη "κουβέρτα". Βάλτε στην εικόνα αλλεπάληλα λαγκάδια, κοιλάδες, γέφυρες και τούνελ και έχετε μια πολύ καλή ιδέα του πόσο όμορφη είναι η Γερμανία.

Οι δρόμοι της.... αχ... Autobahn. Σε "οπτική" σύγκριση με τους καινούριους ελληνικούς δρόμους (Εγνατία και Αττική Οδός), υπερέχουμε. ΟΜΩΣ, οι Γερμανοί έχουν δύο στοιχεία που κάνουν την διαφορά: πρώτον, επισκευάζουν και συντηρούν non-stop τους δρόμους τους και δεύτερον, εξαιρετική αντιμετώπιση του θέματος "όριο ταχύτητας". Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν υπάρχει και όριο, τρέξε όσο θες/αντέχεις. Αν υπάρχει όμως περιοριστική πινακίδα, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι υπάρχει λόγος που βάλανε την πινακίδα.

Μερικές ώρες αργότερα, κατά τις 8 το πρωί, φτάσαμε στο προσχεδιασμένο rest-stop μας, την Στουτγκάρδη, όπου έχουμε συγγενείς για να μας φιλοξενήσουν δυο-τρεις μέρες. Πετύχαμε την ώρα που πήγαιναν οι ντόπιοι στην δουλειά και η κίνηση ήταν σταματημένη μπροστά στο εργοστάσιο της Mercedes και στην περιοχή του Zuffenhausen (κεντρικά της Porsche). Η Στουτγκάρδη είναι μια περίεργη μίξη σύγχρονου και παλιού στυλ. Έχει όμως το προσόν να είναι απλωμένη στον πάτο μιας κοιλάδας, με αποτέλεσμα οι άκρες της να ανεβαίνουν τους καταπράσινους λόφους και να σχηματίζουν ένα πολύ όμορφο περιβάλλον. Μία μέρα αφιερώθηκε και σε κάτι άλλους συγγενείς, στο Illertissen, ένα πανέμορφο, καταπράσινο και πολύ παλιό χωριό ανάμεσα στην Στουτγκάρδη και το Μόναχο.

Όταν ήρθε η ώρα της αναχώρησης για το δεύτερο τμήμα του ταξιδιού, περάσαμε από το Μόναχο και το πρωϊνό Stau (κυκλοφοριακή συμφόρηση) του. Δεν μπήκαμε μέσα, αλλά αυτό που είδα ήταν κακάσχημο. Επιφυλλάσομαι :)

Κατεύθυνση προς τα νότια και στάση πριν τα γερμανο-αυστριακά σύνορα, στο Bad Reichendall, για βενζίνη, τουαλέτα και αγορά της αυστριακής βινιέτας (vigniette), το αυτοκολλητάκι-απόδειξη ότι πλήρωσες για το δικαίωμα χρήσης του αυστριακού οδικού δικτύου (κάτι σαν διόδια δηλαδή). Κολλάμε το αυτοκόλλητο και μπαίνουμε Αυστρία υπό περιστασιακή βροχή.

Ότι και να πω για τα τοπία της Αυστρίας, είναι λίγο. Είμαι ερωτευμένος. Παντού πράσινοι γκρεμοί, γέφυρες πάνω από το χάος, κοιλάδες, βουνά, πανέμορφα παραδοσιακά σπιτάκια κρεμασμένα στην άκρη του τίποτα... Και ανάμεσα σε όλα αυτά, ο φιδίσιος δρόμος περνάει μέσα από καμιά 15αριά τούνελ (μέχρι και 8 χιλιόμετρα) και φροντίζει να σε ξεναγήσει σε ένα από τα ομορφότερα τοπία στην Ευρώπη. Λυπάμαι αφάνταστα που δεν μπόρεσα να βγάλω μια φωτογραφία της προκοπής. Χμμ.. δικαιολογία για την επόμενη φορά ;)

Η έξοδος από την Αυστρία σε πιάνει λίγο στον ύπνο διότι περνάς ένα τούνελ και στην έξοδο βλέπεις το Welcome to Slovenia. Η Σλοβενία μοιάζει αρκετά με την Αυστρία, έχει παρόμοια στοιχεία στο τοπίο αλλά και στα σπίτια και τους δρόμους (κι εδώ βινιέτα, by the way). Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτή, τα πράγματα είναι τελείως "εξευρωπαϊσμένα" και φαίνεται να έχει αποτάξει από πάνω της άσχημα στοιχεία του παρελθόντος. Πολύ όμορφη, με αρκετά καλούς δρόμους, εγώ προσωπικά τα περίμενα πολύ χειρότερα τα πράγματα. Excellent. Σημειωτέον, η Σλοβενία ήταν το τελευταίο μέρος στο οποίο είδα τον reader για της πιστωτικές κάρτες δίπλα στην ταμιακή και γυρισμένη προς τον πελάτη (κάτι πολύ βολικό και που είναι καθεστώς π.χ. στην Σουηδία).

Μετά την Σλοβενία, μπαίνουμε στην Κροατία και κατευθυνόμαστε για Ζάγκρεμπ. Η διαφορά με την Σλοβενία είναι εμφανής. Τα κτίρια αρχίζουν να γίνονται ασχημότερα, πιο φτωχά, οι δρόμοι χειρότεροι, όχι όμως απαραίτητα κακοί, καθώς την περάσαμε "αέρα", χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Οι πινακίδες για Βελιγράδι εμφανίζονται μόνο λίγο πριν τα σύνορα - ενδεικτικό ίσως των τεταμένων σχέσεων των δύο κρατών.

...και μπαίνουμε Σερβία. Ο τελωνιακός ρωτάει "Γκρέκο;", μας χαμογελάει, μας λέει και ένα "Sorry for Euro football - geia soy" και μας αφήνει να περάσουμε χωρίς ελέγχους και παρατράγουδα. Την ίδια αντιμετώπιση είχαμε και στην έξοδο από την χώρα - οι Σέρβοι φαίνεται να συμπαθούν τους Έλληνες. Ευχαριστούμε :)

Η Σερβία έχει ακόμα τα χάλια της. Σπίτια χωρίς παράθυρα είναι συχνό φαινόμενο, ενώ μάλλον έχει γίνει μόδα το "σπίτι στα τούβλα, χωρίς σοβάδες και μπογιές". Μιλάμε για σπίτι που μένει κόσμος, έτσι; Το νόμισμα παραμένει το δηνάριο, αλλά όλα τα βενζινάδικα και rest-stops δέχονται ευρώ - και φυσικά σε κλέβουν ασύστολα στα ρέστα που στα δίνουν σε δηνάρια. Ας είναι. Οι ελληνικές εταιρίες κάνουν έντονη την παρουσία τους στην Σερβία - Alpha bank, Alpha Copy (ταλαιπωρεί και τους Σέρβους :D), βενζινάδικα της Έκκο και -ευχάριστη έκπληξη- τα Olympus Plaza rest-stops. Ζαμπονοτυρόπιτα και φραπές ρε φίλε! Οι δρόμοι δεν είναι οι καλύτεροι δυνατοί, πολλά σημεία είναι τελείως σκοτεινά, ενώ ειδικά γύρω από το Βελιγράδι οι λακούβες βασιλεύουν (πιάσε αριστερή λωρίδα, είναι σε καλύτερη κατάσταση). Κάποια παλιά κομμάτια της συνέχεις των γερμανικών autobahn υπάρχουν ακόμα και διευκολύνουν την κατάσταση.

Τα Σκόπια τα αποφύγαμε διότι ακούσαμε ιστορίες φρίκης από Έλληνες μετανάστες που προσπάθησαν να κάνουν Γερμανία - Σκόπια - Ελλάδα. 8 ώρες αναμονή στο τελωνείο με κράτηση των διαβατηρίων κλπ. Για αυτό το λόγο, κατευθυνθήκαμε ανατολικά, προς Βουλγαρία. Μετά το Aleksinac αφήσαμε τον E80 και μπήκαμε σε ένα δευτερεύων επαρχιακό δρόμο προς Pirot και Sofia, που μου θύμησε κάτι εγκατελειμένους δρόμους επάνω στην Ροδόπη (αλλά με χειρότερη θέα). Ταλαιπωρία στο κωλόστενο για μερικά χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στα σερβο-βουλγαρικά σύνορα. Ο Σέρβος τελωνιακός μας είπε "geia soy" και μας άφησε να φύγουμε σφαίρα.

Στην Βουλγαρία όμως... Το βασίλειο της απάτης. Με το που περνάμε το διεθνές έδαφος και φτάνουμε στο βουλγαρικό τελωνείο, αρχίζουν οι ουρές των φορτηγών. Ευτυχώς τα αυτοκίνητα φεύγουν σε άλλη λωρίδα. Πρώτος γκισές και, μιας και οδηγούσα εκείνη την ώρα, απλώνω το αριστερό χέρι με τα διαβατήρια μας. Ο τελωνιακός με κοιτάει περίεργα και μου λέει "ντίο ευρώ" χωρίς να ακουμπήσει καν τα διαβατήρια. Πληρώνουμε και μας δίνει μια απόδειξη (για "€2" παρακαλώ) για "disinfection". Το "disinfection" είναι ένας λάκος με "απολυμαντικό υγρό" στον πάτο από όπου περνάει το αυτοκίνητο ώστε να μην μεταφερθούν αρρώστιες ζώων στα λάστιχα. Φυσικά, ο λάκος είχε απλά λασπόνερα. Πάμε παρακάτω, αυτή την φορά είναι ο γκισές του τελωνειακού που εκείνη την στιγμή ταλαιπωρεί έναν φαλακρό οδηγό με γαλλικές πινακίδες. Εμάς μας ξεπετάει στα γρήγορα ("geia soy, geia sou") και πάμε στον τρίτο γκισέ όπου πληρώνουμε για βινιέτα σε έναν μεθυσμένο υπάλληλο (johnny δίπλα στο πληκτρολόγιο), ο οποίος μάλιστα έκανε μια προσπάθεια να μας πείσει ότι δεν του δώσαμε το πεντάευρω που μόλις το δώσαμε (και ήταν ακόμα στο χέρι του)...

Ξεμπερδεύουμε με τα τελωνεία και ξεκινάμε για Σόφια - απόσταση 47 χιλιομέτρων. Ο δρόμος εναλλάσεται από χωματόδρομος σε ασφαλτοστρωμένος σε συχνά-πυκνά διαστήματα, με διαφορά ο χειρότερος δρόμος μέχρι τώρα. Τουλάχιστον μέχρι τα προάστια της Σόφια. Οι δρόμοι γύρω από την Σόφια είναι ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΜΟΥ. Χώμα, χαλίκι, κροκάλα, σκόρπια κομμάτια σκύλων, κλαδιά, άσφαλτος με λακούβες που τερματίζουν τις αναρτήσεις, χωρίς σήμανση, χωρίς διαγράμμιση, χωρίς φωτισμό. Άσφαλτος που δεν ξεχωρίζει χρωματικά από τα χώματα αριστερά και δεξιά.

Και φυσικά, στα λίγα κομμάτια που ο δρόμος ανταποκρίνεται στην ετυμολογία του όρου "δρόμος", τα όρια είναι γελοιοδώς χαμηλά, με απαγόρευση προσπεράσεως συνεχώς, ώστε οι τροχαίοι να μπορούν να βγάζουν κι αυτοί το χαρτζιλικάκι τους ("25 ευρώ πρόστιμο, δώσε 10 σε μένα και φύγε"). Κοροϊδία σκέτη. Το κομμάτι της Βουλγαρίας (220 χιλιόμετρα) μας έφαγε 4 και κάτι ώρες. Πραγματικά, όσοι το σκέφτεστε να ταξιδέψετε εκεί, μη το κάνετε. Σε καμία περίπτωση.

Το πρωϊνό μας βρήκε στο ελληνικό τελωνείο του Σιδηροκάστρου. Ο έλληνας τελωνειακός, βλέποντας πινακίδες Θεσσαλονίκης, μας έκανε νόημα πριν ακόμα δώσουμε τα διαβατήρια και φύγαμε σφαίρα - να'ναι καλά ο άνθρωπος. Από κει, η Θεσσαλονίκη ήταν κοντά...

Σύνολο χιλιομέτρων: γύρω στα 3200.