Μεγάλη βδομάδα (με το συμπάθειο)

Φέτος την έκανα την κοπάνα μου. Δήλωσα στους συμφοιτητές του γκρουπ ότι έχω μαζέψει αρκετό documentation για το project, οπότε... λέω να το κάνω στην Ελλάδα μωρέ παιδιά... τι με χρειάζεστε εδώ....

Την Μεγάλη (σουηδική) Παρασκευή ανέβηκα στο αεροπλάνο και -τσουπ- προσγειώθηκα στην Χαλαρούπολη. Btw, τελικά η Malev, επειδή πάει μέσω Βουδαπέστης αντί για άλλες κεντροευρωπαϊκές πόλεις (συνήθως περνάω από Μόναχο/Φρανκφούρτη/Ζυρίχη/Βιέννη), είναι μακράν η συντομότερη διαδρομή για Στοκχόλμη-Θεσσαλονίκη - 4 ώρες μαζί με το transfer. Και δεδομένου ότι η πτήση από Στοκχόλμη άργησε κανά τέταρτο, κατέληξα να κάτσω στην Βουδαπέστη λιγότερο από 10 λεπτά. Πραγματικά, δεν νομίζω ότι έχω καθήσει ποτέ λιγότερο σε αεροδρόμιο. Το σαντουιτσάκι της Malev δεν πρόκειται να χορτάσει κανέναν, αλλά δε βαριέσαι, οι παντσέτες είναι κοντά (νηστείες και τέτοια είναι άγνωστες λέξεις).

Μέχρι τώρα, οι πρώτες μέρες ήταν όπως συνηθίζεται στις περιπτώσεις των ξενιτεμένων φοιτητών. Καφές, μπύρα, γύρος, καφέ, μπύρα, ταβέρνα. Πρέπει να αρχίσω κάποια διαλείμματα για να κάνω και κάποια δουλειά. Το documentation που λέγαμε...

Για άλλη μια φορά, όταν κατεβαίνω Ελλάδα, μου "χτυπάνε" τα ίδια πράγματα. Οι αργές και αναξιόπιστες συγκοινωνίες, η απάλευτη τσιγαρίλα στα μαγαζιά, η απαράδεκτη τηλεόραση, η μάνα που προσπαθεί να με διορίσει στο δημόσιο σώνει και καλά (τρελό γέλιο εδώ)... Κάτσε ρε μάνα, δεν μας έφτυσε κιόλας ο ιδιωτικός τομέας! Κρίση ακούει η μάνα, τράβα στο δημόσιο παιδί μου που θα είσαι εξασφαλισμένος. Που να τις πω ότι άρχισα να υποστηρίζω την άρση της μονιμότητας...

Και φυσικά, επειδή είναι Πάσχα, όλοι ξαφνικά γίνονται θρησκόληπτοι. Δε λέω, ο καθένας έχει δικαίωμα στην πίστη του, αλλά κάποιες συμπεριφορές δεν τις καταλαβαίνω. Να πάμε εκκλησία/να νηστέψουμε γιατί τι θα πει ο κόσμος κι εμένα έτσι μου έμαθε η μάνα μου από μικρό και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Κρίμα, περίμενα περισσότερη αυτόνομη σκέψη (ή έστω σκέτη σκέψη!) από την γενιά του internet...

Και για άλλη μια φορά, ξανασυναντάω από τα ίδια άτομα την ίδια κακομοιριά, την ίδια κλάψα, την ίδια προσκόλληση σε αποτυχημένες καταστάσεις, την ίδια συνήθεια επίρριψης ευθυνών σε άλλους (ΠΑΝΤΑ, εγώ δεν φταίω ποτέ). Και κυρίως, την ίδια σθεναρή αντίσταση για εκείνο το πρώτο "επαναστατικό" βήμα που θα σε βγάλει από τον κύκλο - κάποιοι αρνούνται να προχωρήσουν.

Ώρες-ώρες, αρνούμαι να πιστέψω ότι οι Έλληνες έχουν τόσα κουσούρια σε σχέση με Σουηδούς. Αναπαύομαι στην σκέψη ότι στην Σουηδία ζω στο δικό μου bubble, στον δικό μου κόσμο, αφού ο κύκλος μου είναι μικρός, οι επαφές μου λίγες και -omg- δεν έχω καν τηλεόραση και γι'αυτό δεν έχω επαφή με τα κουσούρια του Σουηδού. Όχι ότι δεν έχει. Απλά εγώ δεν τα βλέπω.

(πέρα από το αλκοολίκι. Ο μεθυσμένος Σουηδός φαίνεται ακόμα κι αν είσαι τυφλός...)