Φέτος είμασταν τυχεροί. Την υγεία μας την έχουμε, οι δουλειές πάνε καλά, μπόλικη διαθέσιμη άδεια, κάποια χρήματα στην μπάντα, τυχεροί με τα αεροπορικά εισιτήρια, χωρίς πολλές υποχρεώσεις. Όλα βοήθησαν να κάνουμε ταξίδια σε σημαντικούς προορισμούς και να ξεχυθούμε στο αγαπημένο μας χόμπι: περπάτημα με sightseeing. Φέτος γράψαμε ΠΟΛΛΑ χιλιόμετρα.
Τα ταξίδια έγιναν ξεχωριστά, αλλά στο μυαλό μας έχουν περάσει σαν ένας ενιαίος γύρος του κόσμου. Το μυαλό μας μάλλον αποφάσισε να διαγράψει τους ενδιάμεσους μήνες ρουτίνας και εργασίας :)
Προειδοποίηση: ακολουθεί ποστ-σεντόνι που θα δοκιμάσει τις αντοχές του Blogspot.
Στα links πατάτε για φωτογραφίες, video ή wikipedia entries.
Πάμε λοιπόν.
Το ταξίδι αυτό προγραμματίστηκε αναλυτικά. Βδομάδες προετοιμασίας, σημείωση των αξιοθεάτων, χάρτες, διαδρομές, μετρό, τα πάντα. Μέχρι και καλούς τρόπους συμπεριφοράς - ξέρατε ότι το δημόσιο φτέρνισμα θεωρείται αποτρόπαια συμπεριφορά; Ξέρετε πότε πρέπει να βγάζετε τα παπούτσια σας;
4 διανυκτερεύσεις στο Τόκιο και 3 στο Κιότο ΔΕΝ ήταν αρκετές. Δεν χόρτασα. Θέλω κι άλλο.
Άφιξη στο Τόκιο 10 το πρωί (τοπική). Ευτυχώς ελάχιστο τζετ λαγκ, κοιμηθήκαμε καλά στο αεροπλάνο και ξυπνήσαμε λίγο πριν προσγειωθούμε. Κατεβαίνουμε στο αεροδρόμιο και ήδη χαζεύουμε από... τις πινακίδες. Είναι πολλές. Είναι παντού. Έχουν φράσεις, έχουν ζωγραφιές, πολλές φορές είναι άσχετες με αυτό που θες, αλλά καλύπτουν τα πάντα. Κατευθύνσεις, συστάσεις ασφαλείας, σηματοδότηση, τα πάντα.
Φίλη Γιαπωνέζα μας είχε πει από πριν να μείνουμε στην δημοφιλή περιοχή Shibuya ("it's very popular with young people"), οπότε παίρνουμε το τρένο και φτάνουμε στον σταθμό της Shibuya. Βγαίνουμε από τον σταθμό και πάμε να περάσουμε τον δρόμο. Και εδώ ήρθε το μεγαλύτερο πολιτιστικό σοκ στην ζωή μας.
Δεν έχεις δει πολυκοσμία αν δεν δεις το Shibuya crossing. Διασταύρωση πέντε δρόμων, οπότε για να περάσουν οι πεζοί τα φανάρια ανάβουν κόκκινα για όλα τα αυτοκίνητα και οι πεζοί περνάνε ταυτόχρονα προς όλες τις κατευθύνσεις. Στην περιοχή γίνεται σκοτωμός από κόσμο γιατί έχει το μισό night life του Τόκιο και μερικά από τα σημαντικότερα καταστήματα ρούχων. Αποτέλεσμα: τετραψήφιος αριθμός πεζών ΚΑΘΕ φορά που ανάβει πράσινο. Το βίντεο τα λέει όλα - έχω πάει σε συναυλίες με λιγότερο κόσμο.
Όσες φορές και να το διαβάσεις, δεν το χωράει ο νους σου. Το Τόκιο έχει 13 εκατομμύρια ψυχές, 5 παραπάνω από την Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. 2 παραπάνω από την Ελλάδα. Και ναι, μένουν ο ένας πάνω στον άλλον. Το βλέπεις παντού τριγύρω σου ότι γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να εκμεταλλευτούν όλους τους χώρους. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου είναι μικρό, μια σταλίτσα (ίσως 12-15τμ μαζί με το μπάνιο), αλλά με τέτοια διαρύθμιση ώστε να μην του λείπει τίποτα και να είσαι όσο πιο άνετα γίνεται. Το εμβαδόν είναι premiun quantity και το αντιλαμβάνεσαι όπου κι αν είσαι.
Οι Γιαπωνέζοι είναι από μόνοι τους μια δικαιολογία για να πας Ιαπωνία. Το people watching στο Τόκιο είναι αξιοθέατο από μόνο του. Ντύσιμο στην τρίχα - ειδικά οι κυρίες. Διακριτική αποφυγή σωματικής επαφής - είναι απίθανο να πέσει πάνω σου κάποιος. Η ευγένεια και ο σεβασμός είναι βαθιά ριζωμένα στην κουλτούρα τους. Έχε υπόψη σου ότι κάποιες κατηγορίες όπως οι γηραιότεροι, οι δάσκαλοι και οι πελάτες χαίρουν πάντα ιδιαίτερου σεβασμού και θα το δεις όταν θα μπεις πρώτη φορά στο μαγαζί. Σε όποιον υπάλληλο (επαναλαμβάνω, οποιονδήποτε υπάλληλο) περάσεις από μπροστά θα σου κάνει μια υποκλισούλα και θα σου φωνάξει κάτι σαν "καλωσήρθες τιμημένε πελάτη, είμαι εδώ για να σε εξυπηρετήσω". Ο χωριάτης δυτικός τουρίστας συνειδητοποίησα ότι έκανα κύκλους σε ένα μαγαζί μόνο και μόνο για να δω πόσες φορές θα με χαιρετήσει ο ίδιος υπάλληλος. Σταμάτησα τους κύκλους πριν σταματήσει αυτός.
A word of warning: οι Γιαπωνέζοι δεν ξέρουν αγγλικά. Γρι.
Ξέρουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στα Starbucks, στο αεροδρόμιο και ο υπάλληλος στο ταμείο του Tokyo Central Station. Αυτά. Και μάλιστα ο τελευταίος είχε ένα μπλοκ με εκτυπωμένες φράσεις και τις έδειχνε όταν μας μιλούσε - μιλούσε με υπότιτλους για να είναι σίγουρος ότι καταλαβαίνουμε!
Μια εξαιρετική παρενέργεια αυτού είναι κάποιες υπέροχες πινακίδες, όπως αυτή κι αυτή.
Μην πολύ-αγχώνεσαι όμως, θα καταφέρεις να συννενοηθείς. Στα εστιατόρια, η ΣΤΑΝΤΑΡ πρώτη ερώτηση όταν μπαίνεις είναι πόσα άτομα είστε. Δείχνεις "δύο" και σε βάζουν να κάτσεις. Τα μενού είναι είτε ήδη μεταφρασμένα στα αγγλικά ή... υπάρχουν προθήκες με πλαστικά ομοιώματα των πιάτων. Δείχνεις το πιάτο και δείχνεις "1" με το δάχτυλο = ένα από αυτό. Ευκολάκι. Το tip δεν πρέπει να συνηθίζεται γιατί κανά δυο φορές μας κυνήγησε σερβιτόρος να μας δώσει τα ρέστα :)
Από φαγητό... δεν ξέρω γιατί αλλά δεν βρήκαμε τόσο σούσι όσο θα περίμενες (ξέρω, στερεότυπα). Δεν με χάλασε γιατί δεν μ'αρέσει. Θα βρεις όμως παντού noodle bars και izakayas. Να πας και στα δύο. Τα noodle bars ήταν καταπληκτικά, με περίπου 6 ευρώ έτρωγες έναν κουβά με μπόλικα noodles, λαχανικά και κρέας σε μορφή σούπας. Τα izakayas είναι ουσιαστικά after-work pubs - κάθεσαι για μπύρα/σάκε (τέλειο) και παίρνεις και κάτι για να τσιμπάς (και ξέρεις εμείς πως τσιμπάμε...). Αμφότερα είναι working class/street food places. Ερωτευτήκαμε και τα δύο. Τα dumplings εδώ τα σερβίρουν σαν συνοδευτικό οπότε θα τα βρείτε σχεδόν σε κάθε εστιατόρια ως side dish.
Γενικά όμως, μπόλικο και σχετικά φθηνό φαί.
Λίγη προσοχή στην μετακίνηση. Όλοι έχουμε δει τέτοια video από το morning traffic, οπότε αποφεύγαμε να μπούμε σε σταθμό πριν τις 9:30 το πρωί. Επίσης, τα Μέσα Μεταφοράς ανήκουν σε 3-4 διαφορετικές εταιρίες και η καθεμία έχει δικούς της σταθμούς. Σε μερικές περιοχές (βλ Shibuya) υπάρχουν διαφορετικοί σταθμοί μετρό για διαφορετικές εταιρίες. Υπήρχαν μέρες που τρώγαμε μέχρι και μία ώρα για να βρούμε την σωστή γραμμή. Τα τρένα όμως είναι άνετα (εκτός rush hour), καθαρά και το μόνο για το οποίο δεν χρειάζεται να ανησυχήσεις είναι για καθυστερήσεις. Μπορείς να ρυθμίσεις το ρολόι σου βάσει των τρένων - τα στερεότυπα για την γιαπωνέζικη ακρίβεια δεν βγήκαν χωρίς λόγο.
Από αξιοθέατα...
οι κοντινές περιοχές Shibuya και Shinjuku είναι νεανικές περιοχές με εκατοντάδες καταστήματα και πολυκαταστήματα, καφέ, εστιατόρια και κόσμο. Να πάτε, το καθένα είναι μια ατέλειωτη Time Square της Ν. Υόρκης, γιγαντοοθόνες, μουσική, κράχτες, τεράστια κτίρια, γενικά ένας ωραίος πανζουρλισμός. Για shopping οι τιμές ήταν πολύ καλές, οι κυρίες να έχετε λίγο χώρο στις βαλίτσες, οι κύριοι (ειδικά στο μπόι μου) να μην ελπίζετε σε πολλά εκτός από...
...την περιοχή Akihabara. Να πάτε. Η περιοχή εκτείνεται για 2-3 χιλιόμετρα και έχει πολλά τεράστια θηριώδη πολυκαταστήματα ηλεκτρονικών. Ή πιο μικρά μαγαζιά με μεταχειρισμένα ηλεκτρονικά. Ή μαγαζιά με anime, comics και ...λιγότερο mainstream comics (wink wink nudge nudge). Ή pet cafe (πίνεις καφέ και σου φέρνουν να χαϊδεύεις ένα σκυλάκι). Ή maid cafe (τον καφέ στον φέρνει σερβιτόρα ντυμένη υπηρέτρια). Γενικά, στην Akihabara είναι ο παράδεισος του geek/nerd. Πας με πιστωτική και ξεκινάς σερί καταναλωτικά εγκλήματα. Κάποια πράγματα δεν διαφέρουν πολύ σε τιμές από δω, κάποια όμως έχουν σημαντικές διαφορές - έχω σταμπάρει ένα Happy Hacking keyboard, από 300 ευρώ στην Ευρώπη εκεί το είχαν 150. Να είχαν και στοκ... κλαψ. Ευκαιρία για bargain hunting! Υπολόγισε να φας τουλάχιστον 4-5 ώρες εκεί.
Περιοχή Harajuku. Είναι ανάμεσα στην Shibuya και το Shinjuku, οπότε αξίζει να το περπατήσεις Shibuya-Harajuku-Shinjuku, Εδώ είδαμε την οδό Takeshita-dori με μαγαζιά που ψιλοεξειδικεύονται σε cosplay costumes και σχετικά αξεσουάρ (χαμός!). Οι τεχνικές μάρκετιγνκ είναι ότι ακριβώς θα περίμενες σε αυτή την μεριά του πλανήτη. Ο σταθμός του τρένου είναι πανέμορφος. Από πίσω έχει το Yoyogi Park, ένα από τα πολλά πανέμορφα πάρκα που υπάρχουν σκορπισμένα στο Τόκιο, περιέχει και το Meiji Shrine, έναν εντυπωσιακό ναό Shinto (με έναν τοίχο από βαρέλια σάκε!).
Btw, ναι, παίζει αρκετό cοsplay στον δρόμο, αλλά δεν πολυκάθονται να βγάλεις φωτογραφία. Θα δείτε όμως διάφορα.
Ζωολογικός κήπος Τόκιο. Μία λέξη μόνο: πάντα. ΟΚ, γενικά, ο κήπος είναι πολύ ωραίος, έχει μέχρι και πολική αρκούδα, τίγρη και άλλα που δεν θυμάμαι ονόματα. Τα πάντα όμως είναι μακράν το πιο σημαντικό αξιοθέατο εκεί μέσα.
Τοkyo Metropolitan Goverment building. Το Τόκιο είναι ουσιαστικά 26 δήμοι κολλημένοι και τα δημαρχεία στεγάζονται όλα στους δύο πύργους του Tokyo Metropolitan Goverment building. Να πας την ώρα που σουρουπώνει, να ανέβεις στο observation deck (δωρεάν είσοδος) και να σου πέσει το σαγόνι από την θέα (1, 2, 3).
Τα αυτοκρατορικά ανάκτορα. Καλά, δεν θα σας φάει πολύ ώρα, καθώς δεν μπορείτε να μπείτε μέσα στον κήπο, μπορείτε όμως να περπατήσετε απ'έξω και να δείτε την πύλη και κάποια κτίρια.
Sensoji. Βουδιστικός ναός στην περιοχή Asakusa. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν: 1, 2, 3, 4, 5.
Δυστυχώς όμως οι μέρες που είχαμε στο Τόκιο πέρασαν και θέλαμε να προλάβουμε και λίγο Κυότο πριν φύγουμε. Οδική απόσταση 460 χλμ λέει ο Γούγλης. Το bullet train το κάνει σε 2,5 ώρες και κατά σημεία πιάνει τα 320 χλμ/ω. Επίσης πιάνει τα 120 ευρώ το άτομο one-way αλλά εντάξει, μιλάμε για άνεση. Να πω την αλήθεια, περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό, αλλά όταν είσαι μέσα απλά βλέπεις τοπίο να περνάει, με ησυχία και άνεση.
Το Κυότο είναι η παλιά (ως το 1869) πρωτεύουσα της Ιαπωνίας. Κάτι που σημαίνει ότι είχε λεφτά μέχρι τότε. Επίσης, είναι από τις λίγες πόλεις που δεν βομβαρδίστηκε από τους Αμερικανούς στον 2ο ΠΠ, οπότε έχουν μείνει σχεδόν όλα τα παλιά ανάκτορα, παλάτια κλπ.
Επίσης, έχει πληθυσμό "μόλις" 1,5 εκατομύριο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι στριμωγμένοι όπως στο Τόκιο. Αυτό που βλέπεις είναι χαμηλά κτίρια (το πολύ τριόροφα), διατηρημένα εδώ και χρόνια, λιγότερο κόσμο στον δρόμο, γενικά μια χαλαρότητα. Είναι σαν να βλέπεις το αρνητικό φιλμ από το Τόκιο. Είναι όμως τόσο πανέμορφο.
Το ξενοδοχείο εδώ ήταν παραδοσιακός ξενώνας (ryokan). Ύπνος σε στρώμα στο πάτωμα (απρόσμενα άνετο), λεπτοί τοίχοι από χαρτί και μπαμπού, οπτικά μόνο γιατί δεν είχαμε πρόβλημα φασαρίας από τους γείτονες. Μας είχαν και "everyday kimono" για να κυκλοφορούμε μέσα στο ξενοδοχείο, αλλά δεν πρόκειται να δείτε σχετικές φωτογραφίες :P
By the way, οι κοπελίτσες με τα κιμονό στον δρόμο δεν είναι γκέισες. Αυτή είναι η ενδυμασία για να πάνε στον ναό, τα "κυριακάτικα".
Η μετακίνηση εδώ είναι πιο εύκολη από το Τόκιο. Παίρνεις τον χάρτη με τις διαδρομές των λεωφορείων, παίρνεις και ένα day pass από την ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και ξαμολιέσαι.
Από αξιοθέατα, τα πιο σημαντικά που είδαμε ήταν...
Higashiyama district. Παραδοσιακή περιοχή ανατολικά του κέντρου με μαζεμένους ναούς. Ξεκινάς το περπάτημα από το εντυπωσιακό Yasaka shrine και αφού χαζέψεις με την υπέροχη διαδρομή (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11), φτάνεις στο Kiyomizudera temple, όπου χαζεύεις παραπάνω γιατί είναι ένα πάρκο από μόνο του (1, 2, 3, 4, 5). Ήταν τόσο όμορφα που ξεχαστήκαμε και όταν φτάσαμε στο Kiyomizudera είχε κλείσει, οπότε ήρθαμε την επόμενη μέρα ξανακάνοντας ολόκληρη την διαδρομή από την αρχή παρ'ότι μπορούσαμε να πάρουμε λεωφορείο και να γλυτώσουμε το περπάτημα.
Silver and Golden pavillions. Δύο επαύλεις από πλούσιους άρχοντες παλαιοτέρων εποχών. Ότι έχεις δει σε ταινία Άπω Ανατολής με κλαδεμένα δέντρα, κήπους ζεν, λιμνούλες, ναΐσκους και τέτοια, θα τα βρεις εδώ. Ταξίδι στον χρόνο, περιμένεις να πεταχτούν σαμουράι από παντού.
Αυτά και κάποια άλλα προλάβαμε να δούμε στο Κυότο. Την επόμενη μέρα το πρωί το shuttle bus μας πήγε στο αεροδρόμιο της γειτονικής Οσάκα και από κει μπήκαμε στο αεροπλάνο της Lufthansa για την επιστροφή. 10 και κάτι ώρες κατάθλιψης για την αποχώρηση.
Γενικά...
...η Ιαπωνία είναι ένας πραγματικά διαφορετικός πλανήτης. Η σχέση με εμάς τους δυτικούς είναι τόσο ισχνή που σχεδόν τα πάντα είναι καινούρια. Το πολιτισμικό σοκ ήταν έντονο και μας έχει αποτυπωθεί για τα καλά. Οι Ιάπωνες σε καλομαθαίνουν με την ευγένεια τους, το φαγητό μας άρεσε, το Τόκιο είναι ένα megacity για πολλές βόλτες και τρελά ψώνια, το Κυότο είναι τόσο γραφικό και όμορφο που σε πονάει.
Στο Κυότο δεν νομίζω ότι χρειάζεται πάνω από 3 μέρες για να το γυρίσεις και να δεις τα αξιοθέατα. Το Τόκιο όμως... 5 μέρες εκεί, όλη μέρα περπάτημα, και πάλι δεν προλάβαμε να δούμε μουσεία, δεν κάναμε τα ψώνια που θέλαμε να κάνουμε, δεν πήγαμε σε μνημεία που θέλαμε να δούμε. Το Τόκιο δεν χορταίνεται και θα προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε πάλι σύντομα - έχει μπει ήδη στο πρόγραμμα :)
Δυστυχώς, ένα μόνο αρνητικό έχω για την Ιαπωνία και είναι ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω εκεί. Έχει να κάνει περισσότερο με την κουλτούρα των ντόπιων προς τους ξένους (αδύνατον να ενσωματωθείς) και με το work culture (τις τρελές ώρες εργασίας). Σαν τουρίστας όμως δεν πρόκειται να σε ενοχλήσει τίποτα από αυτά.
ΥΓ: Ναι, τα καζανάκια είναι βγαλμένα από sci-fi movie.
ΥΓ2: Ναι, I am big in Japan. Είμαι 15cm πιο ψηλός από τον μέσο Ιάπωνα.
Ένα τετραημεράκι εδώ στον Βορρά ήταν μια χρυσή ευκαιρία για απόδραση. Εισιτήρια και ξενοδοχεία στο τσακ μπαμ και φύγαμε για Βερολίνο.
Προσωπική μου άποψη: το Βερολίνο έχει τέσσερις κατηγορίες αξιοθέατων: αρχιτεκτονική, 2ο ΠΠ, το Τείχος και το Μουσείο της Περγάμου (κατηγορία από μόνο του).
Αρχιτεκτονική:
το Βερολίνο τράβηξε πολλά στην ιστορία του, βομβαρδίστηκε, χωρίστηκε στα δύο, ξαναενώθηκε. Πολλά τμήματα του ισοπεδώθηκαν πλήρως, κάποια έμειναν φτωχά για δεκαετίες, αλλά τώρα πέφτουν λεφτά και έχει φτάσει η ώρα της ανάπλασης. Το αποτέλεσμα είναι πολλά μοντέρνα κτίρια με υπέροχη αρχιτεκτονική. Περπατάς στον δρόμο και βλέπεις πράγματα όπως αυτό, αυτό, αυτό, αυτό, αυτό κι αυτό. Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε πιο κλασικά κτίρια όπως αυτό, αυτό, αυτό κι αυτό.
2ο ΠΠ:
Εντυπωσιακά τα μνημεία για τα θύματα του Τρίτου Ράιχ. Ίσως το έχουν κάνει και επίτηδες για να είναι σίγουροι ότι ο κόσμος του Βερολίνου δεν θα ξεχάσει ποτέ. Στα γρήγορα όμως...
Είχα καιρό να μπω σε μουσείο και να μου πέσει το σαγόνι. Χωρίς λόγια:
Φυσικά, το μεγαλύτερο attraction στο Βερολίνο είναι το Τείχος και τα προβλήματα που προκάλεσε στα ~30 χρόνια που υπήρξε. Προτείνω αργή περιήγηση και διάβασμα όλων των επεξηγηματικών πινακίδων. Οι αρχές του Βερολίνου κατάλαβαν εξ'αρχής την ιστορική σημασία όλων αυτών και φρόντισαν α) να διατηρήσουν όσα μνημεία μπορούσαν β) να τα κάνουν προσιτά στους τουρίστες με πινακίδες, χάρτες κλπ.
Επίσης, το Βερολίνο είναι μια πολύ ανθρώπινη πόλη. Εύκολη στην μετακίνηση, φθηνά εισιτήρια κα φαγητό, καλό night life, happenings, σχετικά καθαρό, γεμάτο ποδήλατα, ώρες-ώρες με αυτοσαρκασμό, γεμάτο τουρίστες από παντού και οι ντόπιοι ξέρουν αγγλικά (σε αντίθεση με, ας πούμε, την Στουτγκάρδη).
Επίσης, εντάξει, Γιαπωνέζοι τουρίστες rule.
Αυτό που έγινε είναι ότι δεν προλάβαμε να οργανώσουμε προσεκτικά τις διακοπές μας (όπως με την υπερ-οργάνωση που είχαμε κάνει για το Τόκιο), οπότε είχαμε μπει stand-by σε διάφορες πτήσεις. Χάσαμε 2 και σε αυτήν που τελικά καταφέραμε να μπούμε ήταν η πτήση για Νέα Υόρκη - το nenyaki κάπου έχει μια ιστορική φώτο με το βιβλίο-οδηγό για Παρίσι μπροστά στο Άγαλμα της Ελευθερίας :)
Πριν μπούμε στο αεροπλάνο όμως, η υπεύθυνη ασφαλείας της Delta Airlines έπρεπε να μας περάσει από την καθιερωμένη ανάκριση ασφαλείας. Λίγες φορές έχω νιώσει τόσο άσχημα στην ζωή μου. Οι ερωτήσεις και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο μας ρωτούσε ήταν ταπεινωτικός και απ'ότι φαίνεται το γεγονός ότι μετά από 5 χρόνια στην Σουηδία τα σουηδικά μου είναι σπαστά σημαίνει ότι είμαι άλλος ένας Μεξικανός που προσπαθεί να πηδήξει τον μαντρότοιχο για την Γη της Επαγγελίαςμηχέσω. Το σπρώχνουμε στο υποσυνείδητο και συνεχίζουμε.
Από την στιγμή που μπήκαμε στο αεροπλάνο σκεφτόμουν πόσο μπορεί να ανταποκρίνεται η εικόνα που έχω για την ΝΥ από αυτά που βλέπω στην tv.
Άφιξη στο Newark, 30άρια θερμοκρασίας και πρώτη επαφή με την tv culture της Αμερικής. Ουρές τουριστών στο immigration checkpoint του αεροδρομίου δέχονται κύματα από cheesy video clips που παίζουν στις οθόνες. Over the top έκφραση στην φωνή και αμερικάνικη σημαία να παίζει παντού την προπαγανδίτσα. Δεν έχω φωτογραφίες από αυτό το σημείο, είπα να μην προκαλέσω :P
Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο για Manhattan και ξεκινάμε την βόλτα μας, περνώντας μέσα από το New Jersey. Ννννναι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "για αυτό οι κάτοικοι του Manhattan δεν το θεωρούν Νέα Υόρκη".
Σε κάποια φάση τα κτίρια αριστερά-δεξιά ανοίγουν και βλέπουμε την δυτική πλευρά του Manhattan skyline. Το είχα ψιλοδιαβάσει σε οδηγούς και Wikipedia αλλά είναι αλλιώς να το βλέπεις μπροστά σου - η Νέα Υόρκη είναι πρακτικά το νησί του Manhattan όπου βρίσκονται όλοι οι ουρανοξύστες και οι γύρω περιοχές (New Jersey, Bronx, Queens κλπ) είναι απλά οικιστικές. Και όταν βλέπεις για πρώτη φορά πόσο έντονη είναι η διαφορά του Manhattan από τα υπόλοιπα, καταλαβαίνεις αμέσως ότι αυτό είναι το the place to be και τα ρέστα τσιχλόφουσκες.
Αρχίζουμε τις βόλτες στο Manhattan και αυτό που βλέπουμε είναι... παντού ουρανοξύστες. Είμαστε δίπλα στο Empire State Building, επιβλητικό και με ωραίες λεπτομέρειες στην αρχιτεκτονική του. Γενικά, η αρχιτεκτονική της Νέας Υόρκης είναι πολύ όμορφη και ιδιαίτερη, ειδικά στα κτίρια που χτίστηκαν πριν το '50.
Προσπαθώ να καταλάβω τι μ'αρέσει όση ώρα περπατάω και συνειδητοποιώ ότι η Νέα Υόρκη είναι πολύ.... ευρωπαϊκή. Τρώω φλασιές από Λονδίνο και Αθήνα γιατί έχει πολύ κόσμο, έχει τουρίστες, έχει μαγαζιά μικρά και μεγάλα, με πάγκους και καλάθια στον δρόμο, έχει σκατοκίνηση και κορναρίσματα, ύποπτες φάτσες, γενικά ένα πολύ γνώριμο μπαχατελάκι.
Το καλό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι παίζουν και αντίστοιχες λύσεις για φαγητό. Τα καφέ και τα σαντουιτσάδικα είναι ΠΑΝΤΟΥ και δεν μιλάω για Starbucks και McDonalds (τα οποία ούτως ή άλλως τα βρίσκεις ανά τετράγωνο). Σε ακτίνα 20 μέτρων από το ξενοδοχείου μας μέτρησα 5 καφέ/σαντουιτσάδικα, όλα με φρέσκα σάντουιτς, σαλάτες ή ακόμα και breakfast αμερικάνικου τύπου (τηγανητά αυγά σε τοστ κλπ κλπ). Συμπέρασμα: το πρωϊνό στο ξενοδοχείο είναι άχρηστο (και ακριβό) έξοδο, καλύτερα πρωϊνό έξω.
Οι περισσότεροι τουριστικοί οδηγοί λένε να αποφεύγουμε τις (άπειρες!) καντίνες με τα βρώμικα και είπαμε να μην το ρισκάρουμε.
Περπατήσαμε τεράστιες αποστάσεις στο Manhattan, σε σημείο εξάντλησης, αλλά δεν το μετανιώσαμε ούτε στιγμή. Η ρυμοτομία είναι μια τεράστια δίεση (#), κάθετες (avenues) και οριζόντιες (streets) οδοί, και η αρίθμηση πάει σειριακά. Είναι αδύνατο να χαθείς.
Το μετρό της Νέας Υόρκης είναι ένα αχούρι, βρώμικο, σκοτεινό και δεν σου εμπνέει καμιά ασφάλεια.Έχε υπόψη σου ότι δεν έχει κάθε είσοδος πρόσβαση σε όλες τις πλατφόρμες - αρκετές φορές από άλλη είσοδο μπαίνεις για να πας νότια και άλλη για βόρεια. Έπεσε πολύ βρίσιμο όταν το συνειδητοποίησα. Τα λεωφορεία είναι κι αυτά παρατημένα στην μοίρα τους και το μόνο που τα σώζει είναι ότι απλά ανεβοκατεβαίνουν τα avenues ή τα streets κάνοντας εύκολο το να υπολογίσεις που πάνε. Κάνουν στάση ανά δύο περίπου τετράγωνα, οπότε στο περίπου κατεβαίνεις (γιατί φυσικά δεν λένε κάπου τις στάσεις).
Στα θετικά της πόλης ότι
- θα βρεις παντού δωρεάν wifi. Δεν πρόκειται να έχεις internet withdrawal symptoms.
- ο κόσμος είναι πιο ευγενικός απ'ότι υπονοούν οι τηλεοπτικές σειρές
- shopping therapy, οι τιμές εδώ είναι πολύ καλές
Άξιος αναφοράς ο ένας μαλάκας (βάλε μπιπ στο "ένας").
- Where are you from?
- Greece.
- Sorry about that.
Τράβα ξύσου ρε.
Ας πιάσουμε τα αξιοθέατα που προλάβαμε να δούμε.
Times Square. Μερικά τετράγωνα γεμάτα με τουρίστες και γιγαντοοθόνες. Είναι τόσοι πολλοί οι τουρίστες και τόσες πολλές οι γιγαντοοθόνες που είναι δύσκολο να δεις τα υπόλοιπα μαγαζιά στην περιοχή. Σαφώς εντυπωσιακό αλλά είναι πολύ δύσκολο να περπατήσεις στην περιοχή από τον κόσμο, ειδικά μέσα Ιουλίου και 33°C (μας έλιωσε λέμε). Είπα ότι είχε κόσμο;
Empire State Building. Ναι, είναι κλασικό, είναι πολύ όμορφο, αλλά δεν ανεβήκαμε. Γιατί; Γιατί θα βλέπεις το ψιλοάσχημο Rockefeller Center. Ενώ αν ανέβεις στο observation deck του Rockefeller Center (aka Top of the Rock) βλέπεις το ESB και το Central Park. Το πάρκο στην είσοδο το Rockeffeler είναι σαφώς πιο εντυπωσιακό από το ίδιο το κτίριο.
Επί της ευκαιρίας, το Rockefeller center ήταν τα κεντρικά του NBC για καιρό. Εκεί μπορείτε να βρείτε ακόμα το gift shop του NBC με t-shirts Friends, House και κούπες Community και Battlestar Galactica κλπ κλπ.
Grand Central Terminal. Ο κεντρικός σιδηροδρομικός του Manhattan είναι ένα εντυπωσιακό κτίσμα, ιδιαίτερα από μέσα. Ναι, τα άσπρα φωτάκια στο βάθος της φωτογραφίας είναι το Apple Store που βρίσκεται μέσα στον σταθμό ;)
Apple Store on Fifth Avenue. Ε ναι. Μεταξύ μας, εσωτερικά όλα τα Apple Stores είναι ίδια. Εξωτερικά όμως, το συγκεκριμένο είναι μνημείο.
Guggenheim Museum. Δεν μπήκαμε μέσα, γιατί αποφασίσαμε να προλάβουμε κάποια άλλα πράγματα. Είναι όμως τόσο ενδιαφέρον εξωτερικά.
MoMA. Ένα πανέμορφο μουσείο με εξαιρετικά εκθέματα. Αν θες έναν μόνο λόγο για να το επισκεφτείς, αυτός είναι. Ή και αυτό. Σαν geek, θα εκτιμήσεις και την μικρή συλλογή με ιστορικά video games, όπως Pacman, Tetris, SimCity 2000, The Sims, Another World και Portal.
Metropolitan Museum of Art. Αχανές, αλλά τίποτα δεν τράβηξε το μάτι μου τόσο όσο το Temple of Dendur, ο Πυγμάχος (δανεισμένος από το μουσείο της Ρώμης) και μια αίθουσα γεμάτη Van Gogh.
Άγαλμα της Ελευθερίας. Η διαδικασία για να πας είναι ενοχλητική. Πρέπει να αγοράσεις online το εισιτήριο νωρίτερα και να το εκτυπώσεις αν δεν θες να περιμένεις στο ticket queue. Επίσης πρέπει να πας νωρίς αν δεν θες να περιμένεις (πολύ) στο security check (ναι, ανιχνευτές μετάλλων κλπ). Θα ανέβεις στο πλοίο και 15 λεπτά μετά σε κατεβάζουν στο Liberty island. Το νησί δεν λέει και τίποτα από μόνο του, είναι απλά η βάση για το άγαλμα. Ο δωρεάν audio guide είναι καλός στα ιστορικά σημεία, αλλά τα κομμάτια συναισθηματισμού και προπαγάνδας κουράζουν γρήγορα. Εστιάστε στο engineering κομμάτι, είναι πολύ εντυπωσιακό, καθώς το Άγαλμα τεχνικά είναι ο Πύργος του Άιφελ πριν τον Πύργο του Άιφελ.
Strawberry fields είναι το κομμάτι του Central Park που έχει αφιερωθεί στον John Lennon, ο οποίος ζούσε και δολοφονήθηκε στα 50 μέτρα από κείνο το σημείο. Το apartment building που έμενε δεν έχει απολύτως τίποτα εις μνήμη του Lennon και πρέπει να ξέρεις τι ψάχνεις για να το βρεις, αλλά μπορείς να δεις την τρύπα από την μία σφαίρα στην είσοδο.
Το Central Park είναι τεράστιο με πολύ πράσινο και νερό. Ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να πετύχουμε την μία συναυλία που κάνει η Φιλαρμονική της ΝΥ στο πάρκο και γινόταν ΧΑΜΟΣ.
World Trade Center. Εδώ πραγματικά στεναχωρήθηκα. Είναι λυπηρό το να βλέπεις μια εμφανή απουσία ουρανοξυστών στο συγκεκριμένο σημείο, και γίνεται ακόμα πιο λυπηρό όταν δεις ότι πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο για να δεις το μνημείο που κατασκεύασαν στο σημείο. Δυστυχώς το "pay my respect" λαμβάνει άλλο νόημα.
New York Public Library. Το κτίριο είναι πάνω από 100 ετών, εντυπωσιακό, και κάνοντας μια βόλτα, βλέπεις αίθουσες αφιερωμένες σε χάρτες, σε μικροφίλμ (!), σε κάθε είδους ιδιαίτερο υλικό. Έτυχε να έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωρινή έκθεση για την παιδική λογοτεχνία, από παραμυθάκια (1, 2) μέχρι comics και Harry Potter (1, 2).
Οι κλασικές πολυκατοικίες με τις fire escapes είναι κι αυτά εδώ. Και τα αισθάνεσαι... βρώμικα. Είναι χαρακτηριστικά της Νέας Υόρκης, αλλά, να'μαστε ειλικρινείς, δεν είναι ακριβώς ομορφιές. Αν δεν είχαμε το tv culture effect, αν δηλαδή δεν τα είχαμε συνηθίσει μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές, θα είχαμε σαφώς διαφορετική άποψη.
Γενικά, η Νέα Υόρκη είναι η βασίλισσα της pop culture. Χωρίς το Hollywood και την tv, αρκετά πράγματα θα περνούσαν απαρατήρητα και μάλλον οι τουρίστες θα ήταν λιγότεροι. Έχω την αίσθηση ότι εφόσον περάσεις μια βόλτα από τα δύο μεγάλα μουσεία (MoMA και Met), οι λόγοι να ξαναεπισκεφθείς την Νέα Υόρκη πέφτουν δραματικά και θα είναι κυρίως τα ψώνια. Όσο να'ναι, οι τιμές είναι πολύ χαμηλές σε σχέση με την Ευρώπη και αν ξαναπάω, θα φροντίσω να συμπέσει με ανάγκη για νέο Macbook Pro :)
Δεν βοηθάει και η συνεχής υποσυνείδητη αίσθηση ότι είσαι ανεπιθύμητος. Ο τουρίστας πάντα είναι εμπόδιο στο πεζοδρόμιο για τους γρήγορα βαδίζοντες ντόπιους, πρέπει να περάσεις ελέγχους ασφαλείας κάθε τόσο και φυσικά αυτή η κλασική στάση "μετά τις US of A το χάος", η οποία εμφανίζεται με λιγότερο ή περισσότερο διακριτικούς τρόπους. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν (και μάλλον ακόμα είμαι) προκατειλημμένος και τα περίμενα χειρότερα τα πράγματα αλλά και πάλι, κάποια πράγματα ενοχλούν.
Από την άλλη, υποψιάζομαι ότι η Νέα Υόρκη είναι πολύ ευρωπαϊκή για την Αμερική - στα πάντα. Και μάλλον για αυτό και γίνεται ένα οverselling της από τους ίδιους τους Αμερικανούς.
Για μένα, το σημαντικότερο είναι ότι είδα πρώτα Τόκιο και μετά τη Νέα Υόρκη. Και η Νέα Υόρκη έχασε :)
Από την Νέα Υόρκη πετάξαμε για Αρούμπα, προορισμό πολλών Αμερικανών.
Η Αρούμπα είναι μια εκπληκτική περίπτωση. Πρώτα κατακτήθηκε από τους Ισπανούς, μετά από τους Ολλανδούς και μέχρι τώρα είναι μεν αυτοδιοικούμενη αλλά μέρος του Ολλανδικού βασιλείου. Επίσημες γλώσσες τα Ολλανδικά και τα Παπιαμέντο (κράμα Πορτογαλικών με διάφορες τοπικές και μη διαλέκτους) και λόγω τουρισμού όλοι μιλάνε Αγγλικά και Ισπανικά. Η ακτή της Βενεζουέλας είναι 27 χιλιόμετρα μακριά. Για σύγκριση, ο διάπλους του Τορωναίου είναι 26 χλμ.
Την βαφτίσαμε Κω γιατί όταν είχαμε κατέβει στην Κω για διακοπές (το nenyaki από Ολλανδία και εγώ από Σουηδία) συναντήσαμε περιοχές όπου υπήρχαν μόνο σουηδικά και ολλανδικά μαγαζιά. Στην Αρούμπα πετάξαμε από Αμερική και πέσαμε σε αμερικάνικα μαγαζιά. Starbucks, McDonalds, Wendys, Domino's Pizza, TGI Friday, Texas de Brazil... όλα συγκεντρωμένα στις δύο περιοχές που μαζεύονται οι -κυρίως Αμερικανοί- τουρίστες: το Oranjestad (πρωτεύουσα) και το Hotel area.
Το Hotel area είναι πρακτικά η δυτική ακτή της Αρούμπα: ρηχά πεντακάθαρα νερά, λεπτή λευκή άμμο, λιγότερος αέρας και όλες οι μεγάλες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις.
Αχ αυτή η άμμος... :) Δεν είμαι οπαδός του βότσαλου. Η συγκεκριμένη άμμος είναι εκπληκτικά λεπτή και το χρώμα της είναι off-white και το μόνο που βρήκαμε να την συγκρίνουμε είναι... το αλεύρι. Έρωτας με την πρώτη βουτιά.
Η Palm beach δίπλα στο δωμάτιο μας θεωρείται η καλύτερη του νησιού, έχει μήκος μερικά χιλιόμετρα (η μισή δυτική πλευρά) και είναι γεμάτη με αυτή την υπέροχη άμμο, τα palm trees και τα καταγάλανα νερά. Και την τοπική πανίδα που κυκλοφορεί ανενόχλητη ανάμεσα στους λουόμενους και τρώει την πίτσα του nenyakiου.
Στα πολύ θετικά ο καιρός, ο οποίος είναι σταθερός σε κωμικό σημείο - για μια ολόκληρη βδομάδα η πρόβλεψη είχε κολλήσει στο "27-33ºC" για κάθε μέρα. Ο ήλιος καίει αλλά ο μόνιμος συνεχής ανατολικός άνεμος που είναι σήμα κατατεθέν του νησιού και έχει κάνει όλα τα δέντρα να γέρνουν είναι απαλός, δροσερός και έχει το καλό ότι διώχνει τα κουνούπια και τα μυγάκια. Για την ακρίβεια, είναι πρώτη φορά που πάμε διακοπές και δεν έχουμε να παλέψουμε με έντομα. Impressive.
Το νησί είναι πολύ ασφαλές (οι ντόπιοι φροντίζουν να το τονίζουν συνεχώς) και οι ντόπιοι είναι ευγενικότατοι και φιλικότατοι. Ο ταξιτζής, αφού του είπε ο σταθμός ότι η διαδρομή είναι fixed price μέχρι τα rooms-to-let μας, μας έκανε ξενάγηση στην περιοχή. Ο οικοδεσπότης μας μας πήρε βόλτα με το αυτοκίνητο για να μας δείξει πως πάμε στην παραλία και το σούπερ μάρκετ, συν ότι μας έδωσε tips για εκπληκτικό ψαροταβερνείο και το Baby beach, μια απίστευτη παραλία στην άλλη άκρη του νησιού. Μέχρι και οι υπάλληλοι του Holiday Inn μας καβάτζωσαν με ξαπλώστρες του ξενοδοχείου παρόλο που δεν μέναμε εκεί.
Επίσημο νόμισμα της Αρούμπας το φλορίνι, αλλά με τόσους Αμερικανούς τουρίστες όλα τα μαγαζιά έχουν τις τιμές τους σε δολάρια και αν τύχει να πληρώσεις σε φλορίνια σε ρωτάνε αν είσαι ντόπιος. Περίεργα πράγματα.
6 διανυκτερεύσεις στην Αρούμπα ήταν οι διακοπές χαλάρωσης για εμάς. Ένα ebook στην παραλία, 5-6 ώρες στην ξαπλώστρα, βόλτα για φαί και ποτό το βράδυ. Χωρίς sightseeing, χωρίς χιλιόμετρα περπατήματος. "One happy island" indeed :)
Εξαίρεση η τελευταία μέρα στο νησί. Νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο και κάναμε μια βόλτα απ'άκρη σε ακρη (μισή ώρα οδήγηση), μια βόλτα στην πρωτεύουσα Oranjestad με τα καινούρια εμπορικά κέντρα και στα δύο μουσεία του νησιού. Το αρχαιολογικό ήταν πολύ ενδιαφέρον, έδειχνε την ζωή πριν τους Ισπανούς κατακτητές. Αξίζει σίγουρα μια βόλτα και έχει και δωρεάν είσοδο - ένας ωραίος τρόπος να ξοδέψεις μια ώρα. Το Museo Arubana, ε εντάξει, τζάμπα 5 δολάρια για κάτι που θες 10 λεπτά να δεις... δύο φορές.
Στον δρόμο προς το αεροδρόμιο, στο Oranjestad έχει ένα παρκάκι, το Wilhelmina Park. Όμορφο παρκάκι δίπλα στο νερό με... έντονη πανίδα. Να πάτε :)
Ουφ... τελείωσε!
Τα ταξίδια έγιναν ξεχωριστά, αλλά στο μυαλό μας έχουν περάσει σαν ένας ενιαίος γύρος του κόσμου. Το μυαλό μας μάλλον αποφάσισε να διαγράψει τους ενδιάμεσους μήνες ρουτίνας και εργασίας :)
Προειδοποίηση: ακολουθεί ποστ-σεντόνι που θα δοκιμάσει τις αντοχές του Blogspot.
Στα links πατάτε για φωτογραφίες, video ή wikipedia entries.
Πάμε λοιπόν.
Ταξίδι πρώτο: Ιαπωνία - Άλλος πλανήτης
Το ταξίδι αυτό προγραμματίστηκε αναλυτικά. Βδομάδες προετοιμασίας, σημείωση των αξιοθεάτων, χάρτες, διαδρομές, μετρό, τα πάντα. Μέχρι και καλούς τρόπους συμπεριφοράς - ξέρατε ότι το δημόσιο φτέρνισμα θεωρείται αποτρόπαια συμπεριφορά; Ξέρετε πότε πρέπει να βγάζετε τα παπούτσια σας;
4 διανυκτερεύσεις στο Τόκιο και 3 στο Κιότο ΔΕΝ ήταν αρκετές. Δεν χόρτασα. Θέλω κι άλλο.
Άφιξη στο Τόκιο 10 το πρωί (τοπική). Ευτυχώς ελάχιστο τζετ λαγκ, κοιμηθήκαμε καλά στο αεροπλάνο και ξυπνήσαμε λίγο πριν προσγειωθούμε. Κατεβαίνουμε στο αεροδρόμιο και ήδη χαζεύουμε από... τις πινακίδες. Είναι πολλές. Είναι παντού. Έχουν φράσεις, έχουν ζωγραφιές, πολλές φορές είναι άσχετες με αυτό που θες, αλλά καλύπτουν τα πάντα. Κατευθύνσεις, συστάσεις ασφαλείας, σηματοδότηση, τα πάντα.
Φίλη Γιαπωνέζα μας είχε πει από πριν να μείνουμε στην δημοφιλή περιοχή Shibuya ("it's very popular with young people"), οπότε παίρνουμε το τρένο και φτάνουμε στον σταθμό της Shibuya. Βγαίνουμε από τον σταθμό και πάμε να περάσουμε τον δρόμο. Και εδώ ήρθε το μεγαλύτερο πολιτιστικό σοκ στην ζωή μας.
Δεν έχεις δει πολυκοσμία αν δεν δεις το Shibuya crossing. Διασταύρωση πέντε δρόμων, οπότε για να περάσουν οι πεζοί τα φανάρια ανάβουν κόκκινα για όλα τα αυτοκίνητα και οι πεζοί περνάνε ταυτόχρονα προς όλες τις κατευθύνσεις. Στην περιοχή γίνεται σκοτωμός από κόσμο γιατί έχει το μισό night life του Τόκιο και μερικά από τα σημαντικότερα καταστήματα ρούχων. Αποτέλεσμα: τετραψήφιος αριθμός πεζών ΚΑΘΕ φορά που ανάβει πράσινο. Το βίντεο τα λέει όλα - έχω πάει σε συναυλίες με λιγότερο κόσμο.
Όσες φορές και να το διαβάσεις, δεν το χωράει ο νους σου. Το Τόκιο έχει 13 εκατομμύρια ψυχές, 5 παραπάνω από την Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. 2 παραπάνω από την Ελλάδα. Και ναι, μένουν ο ένας πάνω στον άλλον. Το βλέπεις παντού τριγύρω σου ότι γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να εκμεταλλευτούν όλους τους χώρους. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου είναι μικρό, μια σταλίτσα (ίσως 12-15τμ μαζί με το μπάνιο), αλλά με τέτοια διαρύθμιση ώστε να μην του λείπει τίποτα και να είσαι όσο πιο άνετα γίνεται. Το εμβαδόν είναι premiun quantity και το αντιλαμβάνεσαι όπου κι αν είσαι.
Οι Γιαπωνέζοι είναι από μόνοι τους μια δικαιολογία για να πας Ιαπωνία. Το people watching στο Τόκιο είναι αξιοθέατο από μόνο του. Ντύσιμο στην τρίχα - ειδικά οι κυρίες. Διακριτική αποφυγή σωματικής επαφής - είναι απίθανο να πέσει πάνω σου κάποιος. Η ευγένεια και ο σεβασμός είναι βαθιά ριζωμένα στην κουλτούρα τους. Έχε υπόψη σου ότι κάποιες κατηγορίες όπως οι γηραιότεροι, οι δάσκαλοι και οι πελάτες χαίρουν πάντα ιδιαίτερου σεβασμού και θα το δεις όταν θα μπεις πρώτη φορά στο μαγαζί. Σε όποιον υπάλληλο (επαναλαμβάνω, οποιονδήποτε υπάλληλο) περάσεις από μπροστά θα σου κάνει μια υποκλισούλα και θα σου φωνάξει κάτι σαν "καλωσήρθες τιμημένε πελάτη, είμαι εδώ για να σε εξυπηρετήσω". Ο χωριάτης δυτικός τουρίστας συνειδητοποίησα ότι έκανα κύκλους σε ένα μαγαζί μόνο και μόνο για να δω πόσες φορές θα με χαιρετήσει ο ίδιος υπάλληλος. Σταμάτησα τους κύκλους πριν σταματήσει αυτός.
A word of warning: οι Γιαπωνέζοι δεν ξέρουν αγγλικά. Γρι.
Ξέρουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στα Starbucks, στο αεροδρόμιο και ο υπάλληλος στο ταμείο του Tokyo Central Station. Αυτά. Και μάλιστα ο τελευταίος είχε ένα μπλοκ με εκτυπωμένες φράσεις και τις έδειχνε όταν μας μιλούσε - μιλούσε με υπότιτλους για να είναι σίγουρος ότι καταλαβαίνουμε!
Μια εξαιρετική παρενέργεια αυτού είναι κάποιες υπέροχες πινακίδες, όπως αυτή κι αυτή.
Μην πολύ-αγχώνεσαι όμως, θα καταφέρεις να συννενοηθείς. Στα εστιατόρια, η ΣΤΑΝΤΑΡ πρώτη ερώτηση όταν μπαίνεις είναι πόσα άτομα είστε. Δείχνεις "δύο" και σε βάζουν να κάτσεις. Τα μενού είναι είτε ήδη μεταφρασμένα στα αγγλικά ή... υπάρχουν προθήκες με πλαστικά ομοιώματα των πιάτων. Δείχνεις το πιάτο και δείχνεις "1" με το δάχτυλο = ένα από αυτό. Ευκολάκι. Το tip δεν πρέπει να συνηθίζεται γιατί κανά δυο φορές μας κυνήγησε σερβιτόρος να μας δώσει τα ρέστα :)
Από φαγητό... δεν ξέρω γιατί αλλά δεν βρήκαμε τόσο σούσι όσο θα περίμενες (ξέρω, στερεότυπα). Δεν με χάλασε γιατί δεν μ'αρέσει. Θα βρεις όμως παντού noodle bars και izakayas. Να πας και στα δύο. Τα noodle bars ήταν καταπληκτικά, με περίπου 6 ευρώ έτρωγες έναν κουβά με μπόλικα noodles, λαχανικά και κρέας σε μορφή σούπας. Τα izakayas είναι ουσιαστικά after-work pubs - κάθεσαι για μπύρα/σάκε (τέλειο) και παίρνεις και κάτι για να τσιμπάς (και ξέρεις εμείς πως τσιμπάμε...). Αμφότερα είναι working class/street food places. Ερωτευτήκαμε και τα δύο. Τα dumplings εδώ τα σερβίρουν σαν συνοδευτικό οπότε θα τα βρείτε σχεδόν σε κάθε εστιατόρια ως side dish.
Γενικά όμως, μπόλικο και σχετικά φθηνό φαί.
Λίγη προσοχή στην μετακίνηση. Όλοι έχουμε δει τέτοια video από το morning traffic, οπότε αποφεύγαμε να μπούμε σε σταθμό πριν τις 9:30 το πρωί. Επίσης, τα Μέσα Μεταφοράς ανήκουν σε 3-4 διαφορετικές εταιρίες και η καθεμία έχει δικούς της σταθμούς. Σε μερικές περιοχές (βλ Shibuya) υπάρχουν διαφορετικοί σταθμοί μετρό για διαφορετικές εταιρίες. Υπήρχαν μέρες που τρώγαμε μέχρι και μία ώρα για να βρούμε την σωστή γραμμή. Τα τρένα όμως είναι άνετα (εκτός rush hour), καθαρά και το μόνο για το οποίο δεν χρειάζεται να ανησυχήσεις είναι για καθυστερήσεις. Μπορείς να ρυθμίσεις το ρολόι σου βάσει των τρένων - τα στερεότυπα για την γιαπωνέζικη ακρίβεια δεν βγήκαν χωρίς λόγο.
Από αξιοθέατα...
οι κοντινές περιοχές Shibuya και Shinjuku είναι νεανικές περιοχές με εκατοντάδες καταστήματα και πολυκαταστήματα, καφέ, εστιατόρια και κόσμο. Να πάτε, το καθένα είναι μια ατέλειωτη Time Square της Ν. Υόρκης, γιγαντοοθόνες, μουσική, κράχτες, τεράστια κτίρια, γενικά ένας ωραίος πανζουρλισμός. Για shopping οι τιμές ήταν πολύ καλές, οι κυρίες να έχετε λίγο χώρο στις βαλίτσες, οι κύριοι (ειδικά στο μπόι μου) να μην ελπίζετε σε πολλά εκτός από...
...την περιοχή Akihabara. Να πάτε. Η περιοχή εκτείνεται για 2-3 χιλιόμετρα και έχει πολλά τεράστια θηριώδη πολυκαταστήματα ηλεκτρονικών. Ή πιο μικρά μαγαζιά με μεταχειρισμένα ηλεκτρονικά. Ή μαγαζιά με anime, comics και ...λιγότερο mainstream comics (wink wink nudge nudge). Ή pet cafe (πίνεις καφέ και σου φέρνουν να χαϊδεύεις ένα σκυλάκι). Ή maid cafe (τον καφέ στον φέρνει σερβιτόρα ντυμένη υπηρέτρια). Γενικά, στην Akihabara είναι ο παράδεισος του geek/nerd. Πας με πιστωτική και ξεκινάς σερί καταναλωτικά εγκλήματα. Κάποια πράγματα δεν διαφέρουν πολύ σε τιμές από δω, κάποια όμως έχουν σημαντικές διαφορές - έχω σταμπάρει ένα Happy Hacking keyboard, από 300 ευρώ στην Ευρώπη εκεί το είχαν 150. Να είχαν και στοκ... κλαψ. Ευκαιρία για bargain hunting! Υπολόγισε να φας τουλάχιστον 4-5 ώρες εκεί.
Btw, ναι, παίζει αρκετό cοsplay στον δρόμο, αλλά δεν πολυκάθονται να βγάλεις φωτογραφία. Θα δείτε όμως διάφορα.
Ζωολογικός κήπος Τόκιο. Μία λέξη μόνο: πάντα. ΟΚ, γενικά, ο κήπος είναι πολύ ωραίος, έχει μέχρι και πολική αρκούδα, τίγρη και άλλα που δεν θυμάμαι ονόματα. Τα πάντα όμως είναι μακράν το πιο σημαντικό αξιοθέατο εκεί μέσα.
Τοkyo Metropolitan Goverment building. Το Τόκιο είναι ουσιαστικά 26 δήμοι κολλημένοι και τα δημαρχεία στεγάζονται όλα στους δύο πύργους του Tokyo Metropolitan Goverment building. Να πας την ώρα που σουρουπώνει, να ανέβεις στο observation deck (δωρεάν είσοδος) και να σου πέσει το σαγόνι από την θέα (1, 2, 3).
Τα αυτοκρατορικά ανάκτορα. Καλά, δεν θα σας φάει πολύ ώρα, καθώς δεν μπορείτε να μπείτε μέσα στον κήπο, μπορείτε όμως να περπατήσετε απ'έξω και να δείτε την πύλη και κάποια κτίρια.
Sensoji. Βουδιστικός ναός στην περιοχή Asakusa. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν: 1, 2, 3, 4, 5.
Δυστυχώς όμως οι μέρες που είχαμε στο Τόκιο πέρασαν και θέλαμε να προλάβουμε και λίγο Κυότο πριν φύγουμε. Οδική απόσταση 460 χλμ λέει ο Γούγλης. Το bullet train το κάνει σε 2,5 ώρες και κατά σημεία πιάνει τα 320 χλμ/ω. Επίσης πιάνει τα 120 ευρώ το άτομο one-way αλλά εντάξει, μιλάμε για άνεση. Να πω την αλήθεια, περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό, αλλά όταν είσαι μέσα απλά βλέπεις τοπίο να περνάει, με ησυχία και άνεση.
Το Κυότο είναι η παλιά (ως το 1869) πρωτεύουσα της Ιαπωνίας. Κάτι που σημαίνει ότι είχε λεφτά μέχρι τότε. Επίσης, είναι από τις λίγες πόλεις που δεν βομβαρδίστηκε από τους Αμερικανούς στον 2ο ΠΠ, οπότε έχουν μείνει σχεδόν όλα τα παλιά ανάκτορα, παλάτια κλπ.
Επίσης, έχει πληθυσμό "μόλις" 1,5 εκατομύριο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι στριμωγμένοι όπως στο Τόκιο. Αυτό που βλέπεις είναι χαμηλά κτίρια (το πολύ τριόροφα), διατηρημένα εδώ και χρόνια, λιγότερο κόσμο στον δρόμο, γενικά μια χαλαρότητα. Είναι σαν να βλέπεις το αρνητικό φιλμ από το Τόκιο. Είναι όμως τόσο πανέμορφο.
Το ξενοδοχείο εδώ ήταν παραδοσιακός ξενώνας (ryokan). Ύπνος σε στρώμα στο πάτωμα (απρόσμενα άνετο), λεπτοί τοίχοι από χαρτί και μπαμπού, οπτικά μόνο γιατί δεν είχαμε πρόβλημα φασαρίας από τους γείτονες. Μας είχαν και "everyday kimono" για να κυκλοφορούμε μέσα στο ξενοδοχείο, αλλά δεν πρόκειται να δείτε σχετικές φωτογραφίες :P
By the way, οι κοπελίτσες με τα κιμονό στον δρόμο δεν είναι γκέισες. Αυτή είναι η ενδυμασία για να πάνε στον ναό, τα "κυριακάτικα".
Η μετακίνηση εδώ είναι πιο εύκολη από το Τόκιο. Παίρνεις τον χάρτη με τις διαδρομές των λεωφορείων, παίρνεις και ένα day pass από την ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και ξαμολιέσαι.
Από αξιοθέατα, τα πιο σημαντικά που είδαμε ήταν...
Higashiyama district. Παραδοσιακή περιοχή ανατολικά του κέντρου με μαζεμένους ναούς. Ξεκινάς το περπάτημα από το εντυπωσιακό Yasaka shrine και αφού χαζέψεις με την υπέροχη διαδρομή (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11), φτάνεις στο Kiyomizudera temple, όπου χαζεύεις παραπάνω γιατί είναι ένα πάρκο από μόνο του (1, 2, 3, 4, 5). Ήταν τόσο όμορφα που ξεχαστήκαμε και όταν φτάσαμε στο Kiyomizudera είχε κλείσει, οπότε ήρθαμε την επόμενη μέρα ξανακάνοντας ολόκληρη την διαδρομή από την αρχή παρ'ότι μπορούσαμε να πάρουμε λεωφορείο και να γλυτώσουμε το περπάτημα.
Silver and Golden pavillions. Δύο επαύλεις από πλούσιους άρχοντες παλαιοτέρων εποχών. Ότι έχεις δει σε ταινία Άπω Ανατολής με κλαδεμένα δέντρα, κήπους ζεν, λιμνούλες, ναΐσκους και τέτοια, θα τα βρεις εδώ. Ταξίδι στον χρόνο, περιμένεις να πεταχτούν σαμουράι από παντού.
Αυτά και κάποια άλλα προλάβαμε να δούμε στο Κυότο. Την επόμενη μέρα το πρωί το shuttle bus μας πήγε στο αεροδρόμιο της γειτονικής Οσάκα και από κει μπήκαμε στο αεροπλάνο της Lufthansa για την επιστροφή. 10 και κάτι ώρες κατάθλιψης για την αποχώρηση.
Γενικά...
...η Ιαπωνία είναι ένας πραγματικά διαφορετικός πλανήτης. Η σχέση με εμάς τους δυτικούς είναι τόσο ισχνή που σχεδόν τα πάντα είναι καινούρια. Το πολιτισμικό σοκ ήταν έντονο και μας έχει αποτυπωθεί για τα καλά. Οι Ιάπωνες σε καλομαθαίνουν με την ευγένεια τους, το φαγητό μας άρεσε, το Τόκιο είναι ένα megacity για πολλές βόλτες και τρελά ψώνια, το Κυότο είναι τόσο γραφικό και όμορφο που σε πονάει.
Στο Κυότο δεν νομίζω ότι χρειάζεται πάνω από 3 μέρες για να το γυρίσεις και να δεις τα αξιοθέατα. Το Τόκιο όμως... 5 μέρες εκεί, όλη μέρα περπάτημα, και πάλι δεν προλάβαμε να δούμε μουσεία, δεν κάναμε τα ψώνια που θέλαμε να κάνουμε, δεν πήγαμε σε μνημεία που θέλαμε να δούμε. Το Τόκιο δεν χορταίνεται και θα προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε πάλι σύντομα - έχει μπει ήδη στο πρόγραμμα :)
Δυστυχώς, ένα μόνο αρνητικό έχω για την Ιαπωνία και είναι ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω εκεί. Έχει να κάνει περισσότερο με την κουλτούρα των ντόπιων προς τους ξένους (αδύνατον να ενσωματωθείς) και με το work culture (τις τρελές ώρες εργασίας). Σαν τουρίστας όμως δεν πρόκειται να σε ενοχλήσει τίποτα από αυτά.
ΥΓ: Ναι, τα καζανάκια είναι βγαλμένα από sci-fi movie.
ΥΓ2: Ναι, I am big in Japan. Είμαι 15cm πιο ψηλός από τον μέσο Ιάπωνα.
Ταξίδι δεύτερο: Βερολίνο - ζωντανό μουσείο
Ένα τετραημεράκι εδώ στον Βορρά ήταν μια χρυσή ευκαιρία για απόδραση. Εισιτήρια και ξενοδοχεία στο τσακ μπαμ και φύγαμε για Βερολίνο.
Προσωπική μου άποψη: το Βερολίνο έχει τέσσερις κατηγορίες αξιοθέατων: αρχιτεκτονική, 2ο ΠΠ, το Τείχος και το Μουσείο της Περγάμου (κατηγορία από μόνο του).
Αρχιτεκτονική:
το Βερολίνο τράβηξε πολλά στην ιστορία του, βομβαρδίστηκε, χωρίστηκε στα δύο, ξαναενώθηκε. Πολλά τμήματα του ισοπεδώθηκαν πλήρως, κάποια έμειναν φτωχά για δεκαετίες, αλλά τώρα πέφτουν λεφτά και έχει φτάσει η ώρα της ανάπλασης. Το αποτέλεσμα είναι πολλά μοντέρνα κτίρια με υπέροχη αρχιτεκτονική. Περπατάς στον δρόμο και βλέπεις πράγματα όπως αυτό, αυτό, αυτό, αυτό, αυτό κι αυτό. Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε πιο κλασικά κτίρια όπως αυτό, αυτό, αυτό κι αυτό.
2ο ΠΠ:
Εντυπωσιακά τα μνημεία για τα θύματα του Τρίτου Ράιχ. Ίσως το έχουν κάνει και επίτηδες για να είναι σίγουροι ότι ο κόσμος του Βερολίνου δεν θα ξεχάσει ποτέ. Στα γρήγορα όμως...
- Bebelplatz, εκεί που έκαψαν οι Ναζί βιβλία το '33. Ένα παράθυρο στο έδαφος στο κέντρο της πλατείας δείχνει ένα έργο τέχνης, εν ονόματι "Βιβλιοθήκη". Έχει μόνο άδεια ράφια, χωρίς βιβλία. Ανατριχιαστικό.
- Μνημείο των Εβραίων θυμάτων. Χωρίς λόγια.
- Μνημείο των ομοφυλοφίλων που διώχθηκαν από το Γ' Ραιχ. Ένα μεταλλικό κουτί, σαν πεταμένο σε ένα πάρκο, λειτουργεί σαν μια κλειστή αίθουσα προβολής που δείχνει ομοφυλικά φιλιά.
Είχα καιρό να μπω σε μουσείο και να μου πέσει το σαγόνι. Χωρίς λόγια:
Φυσικά, το μεγαλύτερο attraction στο Βερολίνο είναι το Τείχος και τα προβλήματα που προκάλεσε στα ~30 χρόνια που υπήρξε. Προτείνω αργή περιήγηση και διάβασμα όλων των επεξηγηματικών πινακίδων. Οι αρχές του Βερολίνου κατάλαβαν εξ'αρχής την ιστορική σημασία όλων αυτών και φρόντισαν α) να διατηρήσουν όσα μνημεία μπορούσαν β) να τα κάνουν προσιτά στους τουρίστες με πινακίδες, χάρτες κλπ.
- Το ίδιο το Τείχος! Θα το βρεις παντού. Διέσχιζε όλη την πόλη και όσα κομμάτια σώθηκαν έχουν μετατραπεί σε έργα τέχνης (1, 2, 3)
- Checkpoint Charlie. Το συνοριακό φυλάκιο μεταξύ σοβιετικού και αμερικανικού τομέα. Το αρχικό φυλάκιο ξηλώθηκε σχετικά νωρίς αλλά έχουν βάλει μια ρέπλικα του με άτομα ντυμένα αμερικανοί στρατιώτες. Η μόνιμη έκθεση (σε μορφή αφισών στους γύρω τοίχους) εξηγεί την ιστορία του τείχους και ειδικά του Checkpoint Charlie - σε βοηθά να καταλάβεις την σημασία του να έχεις αυτό το μνημείο εκεί.
- Bernauer Strasse. Η οδός αυτή είναι φημισμένη γιατί αποτελούσε σημείο διαφυγής των Ανατολικογερμανών προς τον Δυτικό τομέα. Μπορείς να ανέβεις στο ειδικά κατασκευασμένο observation deck για να δεις τον δρόμο από ψηλά, συμπεριλαμβανομένου και ενός διατηρημένου κομματιού του Τείχους από την ανατολική πλευρά, με σκοπιές και "buffer zone" (το άδειο κομμάτι γης πίσω από το τείχος για να φαίνονται από μακριά όσοι τρέχαν προς το Τείχος). Περπατώντας στον δρόμο, βλέπεις χρονολογημένες πλάκες στο έδαφος στα σημεία όπου κατάφεραν να διαφύγουν άτομα, ή ακόμα και τα τούνελ που κάποιοι έσκαψαν. Το μικρό μουσείο κάτω από το observation deck έχει και μια λίστα με όσους σκοτώθηκαν προσπαθώντας να περάσουν το Τείχος. Η Bernauer Strasse ήταν ίσως το πιο συναισθηματικά φορτισμένο σημείο που επισκεφτήκαμε - ανατριχιάσαμε πολλές φορές διαβάζοντας τους τρόπος με τους οποίους κάποιοι απελπισμένοι προσπάθησαν να διαφύγουν.
Επίσης, το Βερολίνο είναι μια πολύ ανθρώπινη πόλη. Εύκολη στην μετακίνηση, φθηνά εισιτήρια κα φαγητό, καλό night life, happenings, σχετικά καθαρό, γεμάτο ποδήλατα, ώρες-ώρες με αυτοσαρκασμό, γεμάτο τουρίστες από παντού και οι ντόπιοι ξέρουν αγγλικά (σε αντίθεση με, ας πούμε, την Στουτγκάρδη).
Επίσης, εντάξει, Γιαπωνέζοι τουρίστες rule.
Ταξίδι τρίτον: Νέα Υόρκη - tv culture
Αυτό που έγινε είναι ότι δεν προλάβαμε να οργανώσουμε προσεκτικά τις διακοπές μας (όπως με την υπερ-οργάνωση που είχαμε κάνει για το Τόκιο), οπότε είχαμε μπει stand-by σε διάφορες πτήσεις. Χάσαμε 2 και σε αυτήν που τελικά καταφέραμε να μπούμε ήταν η πτήση για Νέα Υόρκη - το nenyaki κάπου έχει μια ιστορική φώτο με το βιβλίο-οδηγό για Παρίσι μπροστά στο Άγαλμα της Ελευθερίας :)
Πριν μπούμε στο αεροπλάνο όμως, η υπεύθυνη ασφαλείας της Delta Airlines έπρεπε να μας περάσει από την καθιερωμένη ανάκριση ασφαλείας. Λίγες φορές έχω νιώσει τόσο άσχημα στην ζωή μου. Οι ερωτήσεις και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο μας ρωτούσε ήταν ταπεινωτικός και απ'ότι φαίνεται το γεγονός ότι μετά από 5 χρόνια στην Σουηδία τα σουηδικά μου είναι σπαστά σημαίνει ότι είμαι άλλος ένας Μεξικανός που προσπαθεί να πηδήξει τον μαντρότοιχο για την Γη της Επαγγελίαςμηχέσω. Το σπρώχνουμε στο υποσυνείδητο και συνεχίζουμε.
Από την στιγμή που μπήκαμε στο αεροπλάνο σκεφτόμουν πόσο μπορεί να ανταποκρίνεται η εικόνα που έχω για την ΝΥ από αυτά που βλέπω στην tv.
Άφιξη στο Newark, 30άρια θερμοκρασίας και πρώτη επαφή με την tv culture της Αμερικής. Ουρές τουριστών στο immigration checkpoint του αεροδρομίου δέχονται κύματα από cheesy video clips που παίζουν στις οθόνες. Over the top έκφραση στην φωνή και αμερικάνικη σημαία να παίζει παντού την προπαγανδίτσα. Δεν έχω φωτογραφίες από αυτό το σημείο, είπα να μην προκαλέσω :P
Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο για Manhattan και ξεκινάμε την βόλτα μας, περνώντας μέσα από το New Jersey. Ννννναι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "για αυτό οι κάτοικοι του Manhattan δεν το θεωρούν Νέα Υόρκη".
Σε κάποια φάση τα κτίρια αριστερά-δεξιά ανοίγουν και βλέπουμε την δυτική πλευρά του Manhattan skyline. Το είχα ψιλοδιαβάσει σε οδηγούς και Wikipedia αλλά είναι αλλιώς να το βλέπεις μπροστά σου - η Νέα Υόρκη είναι πρακτικά το νησί του Manhattan όπου βρίσκονται όλοι οι ουρανοξύστες και οι γύρω περιοχές (New Jersey, Bronx, Queens κλπ) είναι απλά οικιστικές. Και όταν βλέπεις για πρώτη φορά πόσο έντονη είναι η διαφορά του Manhattan από τα υπόλοιπα, καταλαβαίνεις αμέσως ότι αυτό είναι το the place to be και τα ρέστα τσιχλόφουσκες.
Αρχίζουμε τις βόλτες στο Manhattan και αυτό που βλέπουμε είναι... παντού ουρανοξύστες. Είμαστε δίπλα στο Empire State Building, επιβλητικό και με ωραίες λεπτομέρειες στην αρχιτεκτονική του. Γενικά, η αρχιτεκτονική της Νέας Υόρκης είναι πολύ όμορφη και ιδιαίτερη, ειδικά στα κτίρια που χτίστηκαν πριν το '50.
Προσπαθώ να καταλάβω τι μ'αρέσει όση ώρα περπατάω και συνειδητοποιώ ότι η Νέα Υόρκη είναι πολύ.... ευρωπαϊκή. Τρώω φλασιές από Λονδίνο και Αθήνα γιατί έχει πολύ κόσμο, έχει τουρίστες, έχει μαγαζιά μικρά και μεγάλα, με πάγκους και καλάθια στον δρόμο, έχει σκατοκίνηση και κορναρίσματα, ύποπτες φάτσες, γενικά ένα πολύ γνώριμο μπαχατελάκι.
Το καλό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι παίζουν και αντίστοιχες λύσεις για φαγητό. Τα καφέ και τα σαντουιτσάδικα είναι ΠΑΝΤΟΥ και δεν μιλάω για Starbucks και McDonalds (τα οποία ούτως ή άλλως τα βρίσκεις ανά τετράγωνο). Σε ακτίνα 20 μέτρων από το ξενοδοχείου μας μέτρησα 5 καφέ/σαντουιτσάδικα, όλα με φρέσκα σάντουιτς, σαλάτες ή ακόμα και breakfast αμερικάνικου τύπου (τηγανητά αυγά σε τοστ κλπ κλπ). Συμπέρασμα: το πρωϊνό στο ξενοδοχείο είναι άχρηστο (και ακριβό) έξοδο, καλύτερα πρωϊνό έξω.
Οι περισσότεροι τουριστικοί οδηγοί λένε να αποφεύγουμε τις (άπειρες!) καντίνες με τα βρώμικα και είπαμε να μην το ρισκάρουμε.
Περπατήσαμε τεράστιες αποστάσεις στο Manhattan, σε σημείο εξάντλησης, αλλά δεν το μετανιώσαμε ούτε στιγμή. Η ρυμοτομία είναι μια τεράστια δίεση (#), κάθετες (avenues) και οριζόντιες (streets) οδοί, και η αρίθμηση πάει σειριακά. Είναι αδύνατο να χαθείς.
Το μετρό της Νέας Υόρκης είναι ένα αχούρι, βρώμικο, σκοτεινό και δεν σου εμπνέει καμιά ασφάλεια.Έχε υπόψη σου ότι δεν έχει κάθε είσοδος πρόσβαση σε όλες τις πλατφόρμες - αρκετές φορές από άλλη είσοδο μπαίνεις για να πας νότια και άλλη για βόρεια. Έπεσε πολύ βρίσιμο όταν το συνειδητοποίησα. Τα λεωφορεία είναι κι αυτά παρατημένα στην μοίρα τους και το μόνο που τα σώζει είναι ότι απλά ανεβοκατεβαίνουν τα avenues ή τα streets κάνοντας εύκολο το να υπολογίσεις που πάνε. Κάνουν στάση ανά δύο περίπου τετράγωνα, οπότε στο περίπου κατεβαίνεις (γιατί φυσικά δεν λένε κάπου τις στάσεις).
Στα θετικά της πόλης ότι
- θα βρεις παντού δωρεάν wifi. Δεν πρόκειται να έχεις internet withdrawal symptoms.
- ο κόσμος είναι πιο ευγενικός απ'ότι υπονοούν οι τηλεοπτικές σειρές
- shopping therapy, οι τιμές εδώ είναι πολύ καλές
Άξιος αναφοράς ο ένας μαλάκας (βάλε μπιπ στο "ένας").
- Where are you from?
- Greece.
- Sorry about that.
Τράβα ξύσου ρε.
Ας πιάσουμε τα αξιοθέατα που προλάβαμε να δούμε.
Times Square. Μερικά τετράγωνα γεμάτα με τουρίστες και γιγαντοοθόνες. Είναι τόσοι πολλοί οι τουρίστες και τόσες πολλές οι γιγαντοοθόνες που είναι δύσκολο να δεις τα υπόλοιπα μαγαζιά στην περιοχή. Σαφώς εντυπωσιακό αλλά είναι πολύ δύσκολο να περπατήσεις στην περιοχή από τον κόσμο, ειδικά μέσα Ιουλίου και 33°C (μας έλιωσε λέμε). Είπα ότι είχε κόσμο;
Empire State Building. Ναι, είναι κλασικό, είναι πολύ όμορφο, αλλά δεν ανεβήκαμε. Γιατί; Γιατί θα βλέπεις το ψιλοάσχημο Rockefeller Center. Ενώ αν ανέβεις στο observation deck του Rockefeller Center (aka Top of the Rock) βλέπεις το ESB και το Central Park. Το πάρκο στην είσοδο το Rockeffeler είναι σαφώς πιο εντυπωσιακό από το ίδιο το κτίριο.
Επί της ευκαιρίας, το Rockefeller center ήταν τα κεντρικά του NBC για καιρό. Εκεί μπορείτε να βρείτε ακόμα το gift shop του NBC με t-shirts Friends, House και κούπες Community και Battlestar Galactica κλπ κλπ.
Grand Central Terminal. Ο κεντρικός σιδηροδρομικός του Manhattan είναι ένα εντυπωσιακό κτίσμα, ιδιαίτερα από μέσα. Ναι, τα άσπρα φωτάκια στο βάθος της φωτογραφίας είναι το Apple Store που βρίσκεται μέσα στον σταθμό ;)
Apple Store on Fifth Avenue. Ε ναι. Μεταξύ μας, εσωτερικά όλα τα Apple Stores είναι ίδια. Εξωτερικά όμως, το συγκεκριμένο είναι μνημείο.
Guggenheim Museum. Δεν μπήκαμε μέσα, γιατί αποφασίσαμε να προλάβουμε κάποια άλλα πράγματα. Είναι όμως τόσο ενδιαφέρον εξωτερικά.
MoMA. Ένα πανέμορφο μουσείο με εξαιρετικά εκθέματα. Αν θες έναν μόνο λόγο για να το επισκεφτείς, αυτός είναι. Ή και αυτό. Σαν geek, θα εκτιμήσεις και την μικρή συλλογή με ιστορικά video games, όπως Pacman, Tetris, SimCity 2000, The Sims, Another World και Portal.
Metropolitan Museum of Art. Αχανές, αλλά τίποτα δεν τράβηξε το μάτι μου τόσο όσο το Temple of Dendur, ο Πυγμάχος (δανεισμένος από το μουσείο της Ρώμης) και μια αίθουσα γεμάτη Van Gogh.
Άγαλμα της Ελευθερίας. Η διαδικασία για να πας είναι ενοχλητική. Πρέπει να αγοράσεις online το εισιτήριο νωρίτερα και να το εκτυπώσεις αν δεν θες να περιμένεις στο ticket queue. Επίσης πρέπει να πας νωρίς αν δεν θες να περιμένεις (πολύ) στο security check (ναι, ανιχνευτές μετάλλων κλπ). Θα ανέβεις στο πλοίο και 15 λεπτά μετά σε κατεβάζουν στο Liberty island. Το νησί δεν λέει και τίποτα από μόνο του, είναι απλά η βάση για το άγαλμα. Ο δωρεάν audio guide είναι καλός στα ιστορικά σημεία, αλλά τα κομμάτια συναισθηματισμού και προπαγάνδας κουράζουν γρήγορα. Εστιάστε στο engineering κομμάτι, είναι πολύ εντυπωσιακό, καθώς το Άγαλμα τεχνικά είναι ο Πύργος του Άιφελ πριν τον Πύργο του Άιφελ.
Strawberry fields είναι το κομμάτι του Central Park που έχει αφιερωθεί στον John Lennon, ο οποίος ζούσε και δολοφονήθηκε στα 50 μέτρα από κείνο το σημείο. Το apartment building που έμενε δεν έχει απολύτως τίποτα εις μνήμη του Lennon και πρέπει να ξέρεις τι ψάχνεις για να το βρεις, αλλά μπορείς να δεις την τρύπα από την μία σφαίρα στην είσοδο.
Το Central Park είναι τεράστιο με πολύ πράσινο και νερό. Ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να πετύχουμε την μία συναυλία που κάνει η Φιλαρμονική της ΝΥ στο πάρκο και γινόταν ΧΑΜΟΣ.
World Trade Center. Εδώ πραγματικά στεναχωρήθηκα. Είναι λυπηρό το να βλέπεις μια εμφανή απουσία ουρανοξυστών στο συγκεκριμένο σημείο, και γίνεται ακόμα πιο λυπηρό όταν δεις ότι πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο για να δεις το μνημείο που κατασκεύασαν στο σημείο. Δυστυχώς το "pay my respect" λαμβάνει άλλο νόημα.
New York Public Library. Το κτίριο είναι πάνω από 100 ετών, εντυπωσιακό, και κάνοντας μια βόλτα, βλέπεις αίθουσες αφιερωμένες σε χάρτες, σε μικροφίλμ (!), σε κάθε είδους ιδιαίτερο υλικό. Έτυχε να έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωρινή έκθεση για την παιδική λογοτεχνία, από παραμυθάκια (1, 2) μέχρι comics και Harry Potter (1, 2).
Οι κλασικές πολυκατοικίες με τις fire escapes είναι κι αυτά εδώ. Και τα αισθάνεσαι... βρώμικα. Είναι χαρακτηριστικά της Νέας Υόρκης, αλλά, να'μαστε ειλικρινείς, δεν είναι ακριβώς ομορφιές. Αν δεν είχαμε το tv culture effect, αν δηλαδή δεν τα είχαμε συνηθίσει μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές, θα είχαμε σαφώς διαφορετική άποψη.
Γενικά, η Νέα Υόρκη είναι η βασίλισσα της pop culture. Χωρίς το Hollywood και την tv, αρκετά πράγματα θα περνούσαν απαρατήρητα και μάλλον οι τουρίστες θα ήταν λιγότεροι. Έχω την αίσθηση ότι εφόσον περάσεις μια βόλτα από τα δύο μεγάλα μουσεία (MoMA και Met), οι λόγοι να ξαναεπισκεφθείς την Νέα Υόρκη πέφτουν δραματικά και θα είναι κυρίως τα ψώνια. Όσο να'ναι, οι τιμές είναι πολύ χαμηλές σε σχέση με την Ευρώπη και αν ξαναπάω, θα φροντίσω να συμπέσει με ανάγκη για νέο Macbook Pro :)
Δεν βοηθάει και η συνεχής υποσυνείδητη αίσθηση ότι είσαι ανεπιθύμητος. Ο τουρίστας πάντα είναι εμπόδιο στο πεζοδρόμιο για τους γρήγορα βαδίζοντες ντόπιους, πρέπει να περάσεις ελέγχους ασφαλείας κάθε τόσο και φυσικά αυτή η κλασική στάση "μετά τις US of A το χάος", η οποία εμφανίζεται με λιγότερο ή περισσότερο διακριτικούς τρόπους. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν (και μάλλον ακόμα είμαι) προκατειλημμένος και τα περίμενα χειρότερα τα πράγματα αλλά και πάλι, κάποια πράγματα ενοχλούν.
Από την άλλη, υποψιάζομαι ότι η Νέα Υόρκη είναι πολύ ευρωπαϊκή για την Αμερική - στα πάντα. Και μάλλον για αυτό και γίνεται ένα οverselling της από τους ίδιους τους Αμερικανούς.
Για μένα, το σημαντικότερο είναι ότι είδα πρώτα Τόκιο και μετά τη Νέα Υόρκη. Και η Νέα Υόρκη έχασε :)
Ταξίδι τέταρτον και τελευταίον: Αρούμπα - η Κως της Καραϊβικής.
Από την Νέα Υόρκη πετάξαμε για Αρούμπα, προορισμό πολλών Αμερικανών.
Η Αρούμπα είναι μια εκπληκτική περίπτωση. Πρώτα κατακτήθηκε από τους Ισπανούς, μετά από τους Ολλανδούς και μέχρι τώρα είναι μεν αυτοδιοικούμενη αλλά μέρος του Ολλανδικού βασιλείου. Επίσημες γλώσσες τα Ολλανδικά και τα Παπιαμέντο (κράμα Πορτογαλικών με διάφορες τοπικές και μη διαλέκτους) και λόγω τουρισμού όλοι μιλάνε Αγγλικά και Ισπανικά. Η ακτή της Βενεζουέλας είναι 27 χιλιόμετρα μακριά. Για σύγκριση, ο διάπλους του Τορωναίου είναι 26 χλμ.
Την βαφτίσαμε Κω γιατί όταν είχαμε κατέβει στην Κω για διακοπές (το nenyaki από Ολλανδία και εγώ από Σουηδία) συναντήσαμε περιοχές όπου υπήρχαν μόνο σουηδικά και ολλανδικά μαγαζιά. Στην Αρούμπα πετάξαμε από Αμερική και πέσαμε σε αμερικάνικα μαγαζιά. Starbucks, McDonalds, Wendys, Domino's Pizza, TGI Friday, Texas de Brazil... όλα συγκεντρωμένα στις δύο περιοχές που μαζεύονται οι -κυρίως Αμερικανοί- τουρίστες: το Oranjestad (πρωτεύουσα) και το Hotel area.
Το Hotel area είναι πρακτικά η δυτική ακτή της Αρούμπα: ρηχά πεντακάθαρα νερά, λεπτή λευκή άμμο, λιγότερος αέρας και όλες οι μεγάλες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις.
Αχ αυτή η άμμος... :) Δεν είμαι οπαδός του βότσαλου. Η συγκεκριμένη άμμος είναι εκπληκτικά λεπτή και το χρώμα της είναι off-white και το μόνο που βρήκαμε να την συγκρίνουμε είναι... το αλεύρι. Έρωτας με την πρώτη βουτιά.
Η Palm beach δίπλα στο δωμάτιο μας θεωρείται η καλύτερη του νησιού, έχει μήκος μερικά χιλιόμετρα (η μισή δυτική πλευρά) και είναι γεμάτη με αυτή την υπέροχη άμμο, τα palm trees και τα καταγάλανα νερά. Και την τοπική πανίδα που κυκλοφορεί ανενόχλητη ανάμεσα στους λουόμενους και τρώει την πίτσα του nenyakiου.
Στα πολύ θετικά ο καιρός, ο οποίος είναι σταθερός σε κωμικό σημείο - για μια ολόκληρη βδομάδα η πρόβλεψη είχε κολλήσει στο "27-33ºC" για κάθε μέρα. Ο ήλιος καίει αλλά ο μόνιμος συνεχής ανατολικός άνεμος που είναι σήμα κατατεθέν του νησιού και έχει κάνει όλα τα δέντρα να γέρνουν είναι απαλός, δροσερός και έχει το καλό ότι διώχνει τα κουνούπια και τα μυγάκια. Για την ακρίβεια, είναι πρώτη φορά που πάμε διακοπές και δεν έχουμε να παλέψουμε με έντομα. Impressive.
Το νησί είναι πολύ ασφαλές (οι ντόπιοι φροντίζουν να το τονίζουν συνεχώς) και οι ντόπιοι είναι ευγενικότατοι και φιλικότατοι. Ο ταξιτζής, αφού του είπε ο σταθμός ότι η διαδρομή είναι fixed price μέχρι τα rooms-to-let μας, μας έκανε ξενάγηση στην περιοχή. Ο οικοδεσπότης μας μας πήρε βόλτα με το αυτοκίνητο για να μας δείξει πως πάμε στην παραλία και το σούπερ μάρκετ, συν ότι μας έδωσε tips για εκπληκτικό ψαροταβερνείο και το Baby beach, μια απίστευτη παραλία στην άλλη άκρη του νησιού. Μέχρι και οι υπάλληλοι του Holiday Inn μας καβάτζωσαν με ξαπλώστρες του ξενοδοχείου παρόλο που δεν μέναμε εκεί.
Επίσημο νόμισμα της Αρούμπας το φλορίνι, αλλά με τόσους Αμερικανούς τουρίστες όλα τα μαγαζιά έχουν τις τιμές τους σε δολάρια και αν τύχει να πληρώσεις σε φλορίνια σε ρωτάνε αν είσαι ντόπιος. Περίεργα πράγματα.
6 διανυκτερεύσεις στην Αρούμπα ήταν οι διακοπές χαλάρωσης για εμάς. Ένα ebook στην παραλία, 5-6 ώρες στην ξαπλώστρα, βόλτα για φαί και ποτό το βράδυ. Χωρίς sightseeing, χωρίς χιλιόμετρα περπατήματος. "One happy island" indeed :)
Εξαίρεση η τελευταία μέρα στο νησί. Νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο και κάναμε μια βόλτα απ'άκρη σε ακρη (μισή ώρα οδήγηση), μια βόλτα στην πρωτεύουσα Oranjestad με τα καινούρια εμπορικά κέντρα και στα δύο μουσεία του νησιού. Το αρχαιολογικό ήταν πολύ ενδιαφέρον, έδειχνε την ζωή πριν τους Ισπανούς κατακτητές. Αξίζει σίγουρα μια βόλτα και έχει και δωρεάν είσοδο - ένας ωραίος τρόπος να ξοδέψεις μια ώρα. Το Museo Arubana, ε εντάξει, τζάμπα 5 δολάρια για κάτι που θες 10 λεπτά να δεις... δύο φορές.
Στον δρόμο προς το αεροδρόμιο, στο Oranjestad έχει ένα παρκάκι, το Wilhelmina Park. Όμορφο παρκάκι δίπλα στο νερό με... έντονη πανίδα. Να πάτε :)
Ουφ... τελείωσε!
1 σχόλιο:
Να ητανε η ζηλια ψωρα, θα ξυνομουν όλη την ώρα!!!
Δημοσίευση σχολίου