Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις κάποιον που σταθερά ακούει συγκροτήματα και άλμπουμ τουλάχιστον μιας δεκαετίας; (με έμφαση στο τουλάχιστον)
Αρχαιοκάπηλο. Τουλάχιστον έτσι μου την λέει ο Γιάννης :D
Εντάξει, δεν έχει άδικο. Έκατσα να κάνω μια λίστα με αγαπημένα συγκροτήματα και καλλιτέχνες και συνειδητοποίησα ότι 8 στους 10 είναι συγκροτήματα που έχουν διαλυθεί ή έχουν τουλάχιστον ένα νεκρό μέλος. Creepy.... Α ναι, και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι δεκαετίες '60-'70.
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι λογικό. Μάλον φταίει το ότι προτιμώ το γνώριμο άκουσμα, δεν έχω πολύ όρεξη για πειραματισμούς. Μου είναι δύσκολο να πάρω έναν δίσκο κάποιου άγνωστου για μένα καλλιτέχνη και να κάτσω να τον ακούσω προσεκτικά - βαριέμαι πολύ γρήγορα, αν δεν μ' αρέσουν τα πρώτα 5 δευτερόλεπτα του τραγουδιού κάνω skip και εντός ολίγων δευτερολεπτών έχω ξεπετάξει τον δίσκο και τον θάβω κάπου χωρίς να ξανασχοληθώ μαζί του. Για να κάτσω να ακούσω έναν δίσκο προσεκτικά και αρκετές φορές, πρέπει να έχει ένα-δυο τραγούδια που ήδη γνωρίζω, τότε το άκουσμα γίνεται πολύ εύκολο. Σίγουρα δεν είμαι φτιαγμένος για μουσικοκριτικός.
Το άλλο μου κουσούρι είναι ότι είμαι του κλασικού ροκ και θέλω να ακούω την κιθαρούλα να γρατζουνάει. Τα "περίεργα" keyboards με ξενίζουν πολύ. Οι Deep Purple και οι Doors χρήζουν ειδικής μεταχείρισης, αλλά π.χ. Ξύλινα Σπαθιά δεν μπορώ να ακούσω (πλέον). Για pop, house, r'n'b, hip-hop και άλλα τέτοια "μοντέρνα", ούτε λόγος. Μικρές αμαρτίες αλλά soul/funk/disco των '70s, ναι. Τζαζ ναι, αλλά σε μικρές δόσεις - οι πειραματισμοί και τα μακρόσυρτα τζαμαρίσματα κάνουν το μυαλό ομελέτα. Με τα blues η κατάσταση είναι λίγο περίεργη: από την μία, μ' αρέσει πολύ να παίζω στην κιθάρα blues, αλλά το άκουσμα είναι δύσκολο. Η τυποποιημένη φόρμα τους τα κάνει να φαντάζουν όλα ίδια - αν κάτι όμως έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα και ξεχωρίζει λιγάκι, θα το ακούσω πολύ άνετα. Με την metal δεν τα πάω πολύ καλά, ίσως 4-5 κομμάτια για ξεκάρφωμα, από τα light. Τα πρώτα φοιτητικά χρόνια η έντεχνη ελληνική σκηνή ήταν must, αλλά ξεφούσκωσε γρήγορα η ιντελεκτουέλ εικόνα και την βαρέθηκα - στο ίδιο καζάνι με το αλαφροίσκιωτο college rock.
Με την ευκαιρία... έχετε παρατηρήσει πόσο εύκολο είναι για ροκάδες (και μεταλλάδες) να ασχοληθούν με το ρεμπέτικο; :) Γουστάρω παλιά ρεμπέτικα, ειδικά τα μικρασιάτικα...
Μ' αυτά και μ' αυτά, μείναμε στο κλασικό ρεπερτόριο...
Jimi Hendrix,
Eric Clapton,
Led Zeppelin,
AC/DC,
Dire Straits,
Rolling Stones,
Rory Gallagher,
Santana,
Doors,
Deep Purple,
Pink Floyd αλλά και
Pearl Jam,
Red Hot Chili Peppers,
White Stripes,
PJ Harvey...
Και όλως παραδόξως, το καλύτερο κομμάτι όλων των εποχών, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι το ακόλουθο:
Keep rocking.
ΥΓ: Οι Nirvana πάντα μου κάθονταν στον λαιμό...
