Κουνάει το πλοίο...

Οι bloggers έχουμε ακούσει τα εξ’ αμάξης τον τελευταίο καιρό από τις εφημερίδες. Τι κομπλεξικούς μας είπανε, τι αναλφάβητους μας είπανε ( ή μήπως «ήπαναι»; Δαιν ξαίρο, ίμε κε αναλφάβιτως), εγωκεντρικούς που ψάχνουμε την επιβεβαίωση μας είπανε, αα να μην ξεχάσω ότι πρέπει να ψάξεις μέσα στα αμέτρητα σκουπίδια για να βρεις κάτι που αξίζει (εκκενώσεις βόθρων «ο Αχόρταγος»), κακομοιριασμένους, φύτουλες κολλημένους στους υπολογιστές, ανέραστους (αγάμητους ήθελα να γράψω :Ρ) και πάει λέγοντας...

‘Η μήπως... «λαίγωντας» ;

Για να το λένε αυτοί, κάτι θα ξέρουν. Αν μη τι άλλο, οι δημοσιογράφοι τα ξέρουν όλα.

Όπως το βλέπω εγώ (υποθέτω ότι για να διαβάζεις το blog μου, σε ενδιαφέρει η γνώμη μου), το blog είναι η μετεξέλιξη της μόνιμης προσωπικής στήλης που έχει κάποιος δημοσιογράφος στην εφημερίδα. Εκεί υποτίθεται ότι εκθέτει τις προσωπικές του απόψεις για κάποιο γεγονός που απασχολεί την επικαιρότητα.

Καίριες διαφορές: ο blogger δεν πληρώνεται. Το κάνει γιατί γουστάρει και γιατί έχει ανάγκη να εκφράσει τις απόψεις του. Δεν το κάνει για εμπορικούς/οικονομικούς σκοπούς.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τα προσωπικά blogs είναι προσωπικά, δεν εξυπηρετούν συμφέροντα, δεν παίρνουν γραμμή από «τους πάνω». Και μη μου πείτε, κύριοι δημοσιογράφοι, ότι οι εφημερίδες είναι ανεξάρτητες και τέτοιες αηδίες, δεν είμαστε ηλίθιοι (είπαμε, κομπλεξικοί, ψωνάρες, ανωρθώγραφη, αγαμ... ανέραστοι, αλλά όχι ηλίθιοι).

Από ότι φαίνεται όμως, οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να αποδεχθούν τις αλλαγές των καιρών. Τα ΜΜΕ, από την εποχή που ο Γουτεμβέργιος μουτζούρωνε χαρτιά στο πιεστήριο, επιτελούσαν το έργο τους χωρίς feedback. Έδιναν πληροφόρηση στον κόσμο, αλλά δεν λάμβαναν πληροφόρηση από τον κόσμο. Τώρα όμως ο κόσμος επιστρέφει πληροφορία (το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου σε πλήρη ισχύ), αλλά... δεν είναι αυτή που περίμεναν τα ΜΜΕ. Ο κόσμος κατέχει περισσότερη γνώση στα χέρια του, είναι σε καλύτερη θέση να κρίνει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, και πλέον έχει και την δυνατότητα να εκφέρει την κρίση του, να την δημοσιεύσει.

Για πρώτη φορά εδώ και αιώνες, η σχέση MME - κοινό είναι αμφίδρομη.

Κύριοι δημοσιογράφοι, πάντα είχαμε κακή γνώμη για τα ΜΜΕ, αλλά τώρα μας δόθηκε η δυνατότητα να την αναρτήσουμε μπροστά στα μάτια του κάθε ενδιαφερόμενου. Προσαρμοστείτε όσο είναι καιρός.

Αλλά ακόμα και αν κάποιο blog δεν είναι "ειδησεογραφικού περιεχομένου", παραμένει blog = weblog = web log = δικτυακό ημερολόγιο. Όλοι έχουν την ανάγκη να βγάλουν τα εσώψυχά τους κάπου. Κάποιος αναφέρεται στην προσωπική του ζωή σε ένα μέσο όπως το Ίντερνετ, εντάξει, μπορεί να είναι ανώφελο/ανόητο/δεν εξυπηρετεί ενημερωτικό σκοπό/οτιδήποτε, αλλά μαγκιά του, γιατί σε τελική ανάλυση κάποιοι το διαβάζουν. Εξυπηρετεί την επικονωνία μεταξύ ανθρώπων, έστω και ασύγχρονη. Αυτό που θα έπρεπε να σας προβληματίσει είναι ότι κάποια τέτοια blogs έχουν φανατικούς και πολλούς αναγνώστες χωρίς να χρειάζεται να συμπεριλάβουν στην συσκευασία 1 βιβλίο από τους κλασσικούς, 3 DVD και 5 ένθετα.

Και μην ξανακούσω για ανορθόγραφους bloggers. Ξέρουμε τι υπερωρίες χτυπάει ο ορθογράφος του Word στα γραφεία σας...

Η καφεϊνη είναι φίλη μας

Και όποιος φούστης ξαναχαλάσει το μηχάνημα του καφέ στην δουλειά, θα του δαγκώσω την καρωτίδα.

Η καφεϊνη είναι βασική διατροφική ομάδα. Θα στερούσες ποτέ την τροφή από έναν άνθρωπο;

Ticking away the moments that make up a dull day...

Ε δεν μπορείς λίγο να χαρείς. Κάτι θα συμβεί για να σε βγάλει από τον δρόμο σου.

Να, όπως που.χου. μπορεί να συμβεί να κάνεις overwrite το αρχείο που πρέπει να παραδώσεις την επόμενη μέρα και να χάσεις κόπους 3-4 ημερών. Χωρίς backup. Τι κάνεις; Καρφώνεις το καλαμάκι του φραπέ σε κεντρική αρτηρία που δεν εμποδίζει την πληκτρολόγηση και αρχίζεις την ολονυχτία.

Φυσικά ο νόμος του Murphy, είναι σαν τον ταχυδρόμο, χτυπάει πάντα δυο φορές. Έτσι, γύρω στις 2 ώρες πριν παραδώσεις το project, κολλάει ο υπολογιστής και χάνεις την τελευταία σελίδα πυκνογραμμένου κειμένου, την ψυχραιμία σου και μερικά χρόνια από την ζωή σου.

Τα παραδείγματα είναι εντελώς (μα ΕΝΤΕΛΩΣ) τυχαία και δεν μου συνέβησαν χθες και προχθές που έπρεπε να παραδώσω το άρθρο για το περιοδικό (και το οποίο μου έφαγε σχεδον όλα τα απογεύματα της τελευταίας βδομάδας).

Φήμες ότι παρήγγειλα αφίσα που αναγράφει "Jesus saves, Buddha keeps a backup" κρίνονται ως κακοήθεις. Δεν έχω άδειο τοίχο για να την βάλω. Χμμμ, το μπλουζάκι δεν είναι άσχ... εε τι λέγαμε;

Για την συναυλία του Roger Waters λέγαμε.

Μήπως είχε τον τελειότερο ήχο σε συναυλία ever; Μήπως; Ο άνθρωπος έβαλε surround ηχεία περιμετρικά του συναυλικού χώρου. Έστησε και δυο οθόνες (η δεύτερη κάλυψε την πρώτη στο second part της συναυλίας) και μας έδειχνε τα clipάκια σχετικά με το κάθε τραγούδι. Στο πρώτο part ακούσαμε τραγούδια από διάφορες δουλειές του, είτε σόλο είτε με τους Pink Floyd, ενώ στο δεύτερο έπαιξε όλο το Dark Side of the Moon. Και φυσικά, επειδή αυτά δεν μας έφτασαν, ο Roger ξανανέβηκε στην σκηνή, έπαιξε Happiest Days of our Lives και στο καπάκι, φυσικά, Another Brick in the Wall (part 2) και τελείωσε με το Comfortably Numb, όπου έγινε χαμός.

Απολογισμός:
50 ευρώ εισητήριο (έκαστος) + καφέδες + βενζίνες (σχεδόν 2 ντεπόζιτα) + διόδια + junk food.
940 χιλιόμετρα μέσα σε 15 ώρες + 3 ώρες συναυλία + 1 ώρα και κάτι για να φτάσουμε από το Terravibe στο αυτοκίνητο με τα πόδια (όταν λέμε κόσμοσυρροή, το εννοούμε).
4 χιλιόμετρα περπάτημα πήγαινε και άλλα τόσα το έλα για την διαδρομή Terravibe-αυτοκίνητο (το οποίο το είχαμε παρκάρει επάνω στην Εθνική Οδό).
Όλη την επόμενη μέρα αισθανόμουν σαν ζόμπι γιατί κοιμήθηκα 2 ώρες πριν πάω στην δουλειά.

Αλλά το να ακούς 20.000 κόσμο να τραγουδάνε το Wish You Here... priceless...

...see you on the dark side of the moon...

Run like hell

Για να δούμε, τι λέει το σχέδιο πτήσης;

Φόρτωμα στο Punto. Πάμε και μαζεύουμε τον Γιάννη.
Αναχώρηση από Θεσσαλονίκη.
Καφές στα Τέμπη.
Σνακ στον Σείριο.
Άφιξη στο Terravibe στην Μαλακάσα.

Κατά τις 9 θα βγει στην σκηνή ο Roger Waters.

Μόλις κατέβει από την σκηνή, ξαναφόρτωμα στο Punto και παίρνουμε την διαδρομή ανάποδα.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά δουλεύουμε και αύριο... :)

ΑγιοΠνευματοblogging

Κάποιος ανέφερε ότι του Αγίου Πνεύματος είναι αργία για τους πληροφορικούς. Πνευματική εργασία και δεν συμμαζεύεται. Αν κρίνω από τα σημερινά, ο καντινιέρης στην γωνία κάνει περισσότερη πνευματική εργασία από μας τα code monkeys, για αυτό και εμείς δουλεύαμε και αυτός το έκλεισε. Ααααχ, έχει γίνει επιστήμη η παντσέτα πλέον....

Το Κ750 μου κάνει φιλότιμες προσπάθειες να μου αλλάξει την γνώμη που έχω για αυτό. Το βρίζω από την πρώτη στιγμή που το πήρα, αλλά όσο πάει δείχνει τις χάρες του. Μετά το update (πονεμένη ιστορία) σταμάτησαν τα κολλήματα και τα κλεισίματα. Το sync με το Ubuntu γίνεται πανεύκολα και -πλέον- αυτόματα κάθε ώρα με Bluetooth και Multisync. Έστρωσε και η μπαταρία του και φτάνει τις 5 μέρες αυτονομία (κλειστό κάθε βράδυ, bluetooth πάντα ανοικτό, 4-5 κλήσεις την ημέρα, δίκτυο ΤΙΜ). Το Palm συνδέεται απροβλημάτιστα μέσω bluetooth για σερφάρισμα στο internet over gprs. Σκατά. Το μόνο που μένει είναι να λύσει από μόνο του και το πρόβλημα με τον κατάλογο για να μην το αλλάξω ποτέ.

Υπέροχη η διαφήμιση "Jose + 10". Ο πιτσιρικάς φαντάζεται ότι παίζει μπάλα με τα μεγαλύτερα αστέρια του ποδοσφαίρου στον ακάλυπτο, ντριμπλάρει τον Πλατινί, αλλάζει πάσες με τον Ζιζού, μαλώνει με τον Κααν για το αν πέρασε η μπάλα την γραμμή. Η μάνα τον φωνάζει και όλοι οι παίκτες εξαφανίζονται. Όλοι εκτός από τον μικρό Jose που γυρνάει στο σπίτι χαμογελαστός. Έτσι, όπως κάναμε και εμείς το 87 με το Eurobasket (πόσες ασσίστ μου είχε δώσει ο Γιαννάκης τότε;)... Αμολήστε τα παιδιά στις αλάνες ρεεεε!

Αλλά βέβαια, που να αφήσεις πλέον ένα παιδί μονάχο του. Στην Βέροια ακόμα ψάχνουν...

Κάφρε οδηγέ με την BMW. Ναι, εσένα λέω. Εσένα που προτιμάς να προκαλέσεις ατύχημα παρά να περιμένεις στο φανάρι πίσω από ένα (one, ein, 1) αυτοκίνητο στο φανάρι. Προχθές το γλυτώσαμε στο παρατσάκ, την άλλη φορά δεν θα είμαι τόσο γρήγορος. Δεν θα μπω καν στον κόπο να το παίξω ανώτερος. Σου εύχομαι να βρεις το κάρο σου βίδες, γιατί μόνο αυτό σε νοιάζει και μόνο έτσι θα πονέσεις και θα καταλάβεις. Καθυστερημένε.

Αγίου Πνεύματος σήμερα. Να δούμε πόσοι θα φωτιστούμε.

Τουλάχιστον ήταν απόλαυση το πρώτο ημίχρονο Ιταλίας-Γκάνας :-)

Τελικά...

...ήρθε η συντέλεια του κόσμου;

Είχα κάτι δουλειές και δεν έμαθα τι έγινε... :D

(Παραλλαγή της γνωστής ατάκας "Το τέλος του κόσμου ήρθε χθες! Εσύ που ήσουν;")