Που πήγαν τα όνειρα σου ρε;

Που τα πέταξες; Στο κάδο της πολυκατοικίας σου, όπως κατέβαινες για να πας στην δουλειά;

Εσύ είσαι που θα κατακτούσες τον κόσμο; Που θα έπαιζες κιθάρα εκεί που σκάει το κύμα, στις τέσσερις το πρωί, κάτω από τον Λευκό Πύργο; Που θα καβαλούσες την μηχανή και θα χανόσουν στο ηλιοβασίλεμα, λες και είσαι ο Peter Fonda στο Easy Rider; Παναθεμά σε, δεν κοιτάς τα χάλια σου. Ονειρευόσουν μια μικρή φωτιά στην παραλία, ένα μπουκάλι ούζο και 3-4 φίλους για να χαχανίζετε. Μπράβο. Σοβαρά άτομα.

Ήθελες να ταξιδέψεις και στην Ευρώπη... τρομάρα σου. Ήθελες να βγάλεις φωτογραφία μέσα στο καλοκαιρινό πράσινο των Άλπεων. Να δεις εκείνο το κάστρο στην Μάλτα που το είδες μια φορά σε καρτ-ποστάλ. Να πιεις μια βαρελίσια σε εκείνα τα κωλοχώρια έξω από το Δουβλίνο. Μαλάκα μου, το Βόρειο Ακρωτήρι σε μάρανε.

Εσύ ήσουν που θα έμενες πάντα παιδί;

(Momentary lapse of reason. Ξέρει αυτός)