Pearl Jam και παραλειπόμενα

ΝΑΙ! Τους είδαμε!

Φανταστικοί ήταν οι άτιμοι. Μεγάλοι μουσικοί. Φοβερό κέφι, πολύ καλός ρυθμός, μηδενικά λάθη, μας έδωσαν και καταλάβαμε. Δύομισι ώρες παρακαλώ. Άξιζαν και τα 52 ευρώ της τιμής του εισιτηρίου. Βέβαια... και ο κόσμος διψούσε να τους δει (πρώτη τους συναυλία στο Ελλάντα) και το έδειξε. Πρώτη φορά βλέπω συναυλία με τέτοια συμμετοχή του κόσμου. Όλοι χοροπηδούσαν, φώναζαν, κουνούσαν χέρια, τραγουδούσαν. Και μάλιστα, τραγουδούσαν αρκετά δυνατά ώστε να σταματάει γελώντας ο Vedder που δεν μπορούσε να καλύψει τον κόσμο ούτε με την βοήθεια των ενισχυτών.

Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση ήταν η προσπάθεια του Vedder να κάνει όλες τις συνομιλίες του με τον κόσμο ...στα ελληνικά. Με ένα σκονάκι στο χέρι και κάποιες δυσκολίες στην ανάγνωση (του έπεσαν πολλές μεγάλες λέξεις), ο Eddie κατάφερε να μας εκπλήξει ("μετά από ντεκαπέντε κρόνια, είμαστε επι-επιτέλους εντώ"). Ακόμα και η παρουσίαση των υπόλοιπων μελών του συγκροτήματος έγινε στα ελληνικά ("ντραμς και φω- φωνητικά")!

Ψοφήσαμε όμως. Το ταξίδι με το πούλμαν μέχρι την Αθήνα ήταν ατελείωτο, και το ίδιο τέμπο κρατήθηκε στην επιστροφή. 500 χιλιόμετρα σε 7 ώρες, συναυλία, καπάκι 500 χιλιόμετρα πάλι σε 7 ώρες. Καταφέραμε να φάμε ένα πλήρες 24 ώρο από την ώρα που βρεθήκαμε στην Αριστότελους μέχρι να φάμε την πρωινή μπουγάτσα της επιστροφής, πάλι στην Αριστοτέλους. Σε συνδυασμό με τις υπερωρίες της Infosystem που χρειάστηκε να κάνω Πέμπτη και Παρασκευή... καταλαβαίνετε...

Ρε πιτσιρίκο, εσύ με τον μπάφο... μας ντουμάνιασες λέμε. Σου μοιάζει το ΟΑΚΑ με τεκέ;

ΥΓ: Άσχετο με την συναυλία, αλλά μου έριξε την διάθεση πρωϊνιάτικα. Απερρίφθη η αίτηση μου για το μεταπτυχιακό στο Α.Π.Θ....